Eimreiðin - 01.01.1975, Síða 39

EIMREIÐIN
á hafið og sagði með grátklökkri röddu: „Ekki voru það þessar
strendur, sæfarar, sem þið hétuð að flytja mig til, ég bað ekki
Um að fara til þessa lands! Hvað hef ég til saka unnið? Ekki
eruð þið menn að meiri, þótt þið, hópur af fullorðnum mönn-
Urn, beitið einn ungan svein brögðum?“ Ég hafði, meðan þessu
fór fram, lengi setið grátandi, en hin illa áhöfn hæddi mig
fyrir tár mín og herti róðurinn, þannig að skipið skreið hratt
áfram yfir hafflötinn. !
Nú sver ég við guðinn sjálfan, og enginn guð stendur okkur
nær en hann, að það sem ég ætla nú að herma frá er jafnsatt
°g það er ótrúlegt. Skipið stóð allt í einu kyrrt í öldunum líkt
°g það væri á þurru landi og stæði i nausti. Skipverjar voru
furðu lostnir, en linntu þó ekki róðrinum, þeir drógu niður
segl og hugðust með þessu móti halda skriðnum, en þá hindr-
aði róðurinn vafningsviður, sem hlykkjaðist um árarnar og
brúgnaklasar héngu niður á seglin. En guðinn sjálfur stóð þar,
nieð sveig á höfði sér og með staf sinn, þakinn vínviðarlaufi, í
hendi. Hann var umkringdur svipum villidýra: þar voru tigris-
^ýr> gaupur og dröfnóttir hlébarðar. Sumir skipverjar stukku
fyrir borð, hvort sem þvi hefur valdið vitfirring eða skelfing.
Pyrstur tók Medon að dökkna á hörund og hryggur bans bogn-
aði i kryppu. Þá sagði Lykabas við hann: „Hvaða kynjadýr ertu
nn að breytast í?“ en sem hann segir þessi orð stækkaði munn-
Ur hans sjálfs og nasirnar þöndust út, húðin harðnaði og varð
að hreistri. Og Lvbis, sem ætlaði að taka hraustlega í árarnar,
Sa allt i einu hendur sinar skreppa saman, unz þær voru ekki
lengur hendur, heldur eitthvað, sem mætti kalla hreifa. Og
annar, sem greip eftir kaðli, saknaði allt í einu handleggja
Slnna og steyptist aftur fyrir sig útlimalaus i hafið; afturendi
ans varð eins og sigð i laginu eða líkur hyrndum hálfmána.
eir fóru í loftköstum um allt og slettu löðri í kringum sig,
þeii' ýmist stukku upp úr sjónum eða dýfðu sér á kaf aftur,
það var likast því sem þeir stigju dans á öldunum, þeir sveifl-
n®u sér á gáskafullan hátt og spýttu út um þandar nasir sér
Þvi vatni, sem þeir höfðu áður sogað að sér. Af tuttugu mönn-
nrn fyrir stuttu, því svo margir voru skipverjar, var ég einn
efÞr- ^g skalf og nötraði af kulda og hræðslu og var vart með
s.ialfum mér, er guðinn sagði við mig þessi huggunarorð: „Vertu
ohræddur, við skulum halda til Naxeyjar“. Þegar þangað kom,
'ar ég vigður inn í helgidóm Bakkusar og hef síðan blótað þann
guð“.
Nú tekur Penþeifur til máls og segir: „Helzt til lengi höfum
39