Eimreiðin - 01.01.1975, Qupperneq 50

ElM&EIÐlN
Steinn horfir í gegnum Rimbaud í Tímanum og vatninu; þótt
margir aðrir höfundar komi þar auðvitað á milli, þá byggir
ljóðið grunn sinn á Rimbaud. Höfuðmunurinn er, að þótt Steinn
tileinki sér myndmál og sýn Frakkans fullkomlega, örlar samt
hvergi á því líkamlega ofnæmi, sem einkennir ljóð Rimbaud
svo mjög. Til þess eru ljóð Steins of spekúlaliv, of mikil vanga-
velta og málverk.
„J‘ai essayé d'inventer de nouvelles fleurs, de nouveaux astres,
de nouvelles cliairs, de nouvelles langues“.
Helzti veikleiki íslenzkrar Ijóðlistar í dag er fátækleg þekk-
ing flestra ljóðskálda á tímamótaljóðlist sögunnar, jafnt klass-
ískri sem tizkufyrirbærum. Allir lepja upp ljóð livers annars
um lauf og búm, fastir í sama hringnum án þess að vísa út
fyrir sig eða bringinn. Steini tókst að vaxa út úr vítahringnum,
kannski mest fyrir tilstilli kynna sinna af Rimbaud. Af þeim
skáldum núlifandi sem gert bafa tilraun til að brjóta upp hring-
inn, er Dagur Sigurðarson djarfastur og hefur tekizt einna
bezt upp. Einn góðan veðurdag munu menn átta sig á þvi, að
ljóð bans eru með því merkilegra, sem ort hefur verið hér á
landi á siðustu árum.
UM SKOTHLJÖÐ EFTIR ÖRN OG JÖN
Skothljóð er ein í hópi fjölda fjölritaðra ljóðabóka sem gefn-
ar eru úl á kostnað böfunda og seldar eru í fáeinum bókabúð-
um eða manna á milli á kaffihúsum. Rókin er þó ólík mörgum
þessara bóka vegna óvenju smekklegs frágangs og skemmti-
legra mynda eftir Alfreð Flóka. T. d. myndin á síðu 14 við Ijóð
Arnar um Óla í Bæ sem beit utan um hlaupin á tvíhleyptri
baglabyssu og smellti af, er svo óþægilega nærgöngul að liggur
við að maður skelli bókinni aftur þegar flettist upp á henni.
Kafli Arnar nefnist Högl. Örn Bjarnason liefur greinilega
lært margt af Megasi, án þess að ná sömu tengslum við þann
lífsháska og þá kannski öðru fremur skeytingarleysið gagnvart
lífsháskanum, sem gerir ljóð Megasar nakin og grimm. Óli í
Bæ er ekki nógu lúmskt til að vekja þann óhug hjá lesandan-
um, sem Örn hefur trúlega stefnt að, og ekki heldur nógu
grimmt til að hræða. Auk þess vilja liortittir slæðast inn í ljóð-
mál Arnar, sér í lagi, þegar hann yrkir rimað. En þennan galla
ætti hann að geta lagfært með meiri ögun og sjálfsgagnrýni.
50