Iðunn - 01.12.1884, Síða 27

Skólalíf á miðöldunum. 297
bætir hann við, »var jeg ekki orðinn almennilega
læs einu sinni«.
Að fám dögum liðnum lögðu þeir fjelagar aptur af
stað, og hjeldu nú til Úlm. jpeir höfðu með sjer
dálítinn dreng, er hjet Hildebrand Klabbermather.
Vandamenn drengs ’pessa gáfu honum að skilnaði
efni í kufl, og ímynduðu sjer, að honum mundi brátt
takast að sníkja sjer út sem svaraði saumalaunun-
um. ijjpað lánaðist okkur líka«, segir Platter; »af van-
anum var jeg orðin allra manna færastur í þeirri list
að sníkja. Jeg sá á augabragði, hvernig húsbóndi
eða húsfreyja mundu vera skapi fariu, þar sem jeg
kom; jeg vissi, hvenær jeg átti að skæla, og hvenær
jeg átti að hlæja, hvar jeg átti að syngja og hvar
jeg átti að vera framur ; jeg sá strax á því, hvernig
þau opnuðu munninn, hvað jeg mundi fá — hvort
heldur barsmíðar, peniuga eða matleifar«. þeir fóru
sjer samt hægt að láta sauma kufiiun; þaö hefði
verið sama sem að skera fyrir sjer bjargargrip, og
svo grunnhyggnir voru þeir ekki, þó þeir væri fá-
tækir.
Eins og vant var varð Tómas litli að fá Páli í
hendur allt sem honum áskotnaðist, og hann þorði
ekki að snerta nokkurn bita nema með hans leyfi.
þar á móti át Hildibrandur nærri allt jafnóðum, sem
hann náði í; hanu var einstök hít. það vakti grun
brautingja, hvað lítið hann viðaði 'að. þeir sátu
því um hann og fengu staðið hann að glæp einu sinni.
það kvöld áttu þeir málstefnu með sjer allir, braut-
ingjar og skotsveinar, ræddu þar brot Hildibrands
með mikilli alvörugefni, kváðu síðan upp dóminn og
fullnægðu honum samstundis. Brautingjar lögðu
sökudólginn upp í rúm, stungu fati í munn honum,