Iðunn - 01.12.1884, Blaðsíða 28

298 SkólaHf á miðöldunum.
til þess að ekki heyrðist í honum hljóðin, og hýddu
hann vægðarlaust. Upp frá því þorði enginn af
skotsveinum fyrir sitt líf að neyta nokkurs af afla-
feng sínum í laumi; »þeir vildu heldur«, segir Platter
»taka bein frá hundum á strætum úti«. Hann lýsir
átukanlega, hvaða þrautir hann varð að þola í Úlm :
hungraður, kalinn og hrelldur í huga varð hann að
syngja úti fyrir gluggum langt fram á nótt, með því
að hann var hræddur við að koma heim með tvær
hendur tómar og var jafnvel aldrei óhræddur um að
verða eigi barinn, hvað heppinn sem hann var í að-
dráttum. Hann minnist þakklátlega þess, er honum
var gert gott, og nefnir einkum til þess gamla konu
og guðhrædda, er var vön að núa á honum höndurn-
ar til hita, vefja gæruskinni um fæturna á honum
þegar hann ætlaði að sálast í kulda og hjúkra hon-
um á annan hátt.
Prá Úlm fóru þeir til Múnchen og höfðu þar tölu-
vert upp úr sama bragðinu og áður : að sýna kufls-
efnið og biðja að hjálpa sjer um eitthvað til að geta
borgað saumalaunin og þurfa ekkki að ganga klæð-
lausir þess vegna. En svo þégar þeir komu til Úlm
ári síðar og höfðu enn til sýnir sama dúkinn og ljetu
fylgja sömu söguna og áður, þá fór sum að gruna
margt. »Hvað er þetta? Er þá ekki búið að sauma
kuflinn þann arna enn?« sagði einn. »Burt með
ykkur! þið eruð að gabba mann« sagði annar. »Jeg
held þjð verðið búnir að slíta henni út, kápunni þeirri
arna, áður en farið er að taka að hónni eitt spor«
mælti hinn þriðji, og hann gat nærri því sem var;
því á því að flækja dúknum með sjer hvernig sem
veður var og í ryskingum við aðra flakkara var öll
ló slitiu af honurn og jafnvel komnar í hann rifur.