Ægir - 01.12.1916, Blaðsíða 9

ÆGIR
137
ógreiður vegur. í för með mér var
Berndsen kaupmaður í Hólanesi. Nálægt
míðja vegu milli Skagastrandar og Hafna
er Kálfshamarsvík.
Þegar kemur nokkuð út fyrir Kálfs-
hamarsvík eru lág björg fram með sjón-
um og fellur sjórinn víðast upp að þeim
um flóð. Björgin eru aðallega tvö og
heitir hið innra Króksbjarg, en hið ytra
Kerlingarbjarg og tilheyrir það bænum
Tjörn á Skaga. Liggur vegurinn lengstum
eftir brúnum þessara bjarga. Á einum
stað undír Kerlingarbjargi var dálítið
fjöruborð, Lágu þar selir i tugatali og
bökuðu sig í sólskininu. Eigi gáfu þeir
neinn gaum að okkur, þar til eg fór að
kasta steinum niður að þeim og hóa, en
þá varð heldur en ekki kvikt í fjörunni.
Það var eins og öll fjaran væri orðin lif-
andi, því alt, sem mér að ofan höfðu
sýnst steinar, fór líka á kreik, það hafði
þá líka verið selir. Var skoplegt að sjá
hvernig þeir bröltu fram fjöruna og
steyptu sjer í sjóinn, því nær allir í sömu
andránni. Mér kom til hugar að Páli
gamla Erlingssyni mundi þykja það
skemtileg sjón ef hann hefði jafnmarga
stráka i sundkenslu og þeir yrði jafnvel
samtaka að steypa sjer í sjóinn í sömu
svipan.
Nokkur kópaveiði er þarna undir
bjarginu á vorin í nætur. Mig minnir, að
^óndinn á Tjörn segði mjei', að hann
hefði veitt 50 kópa síðastliðið vor. Eftir
að kom út að Tjöi’n fórum við eigi alfai'a
leið að Höfnum, heldur riðum við út
eftir bjarginu þar til það þraut. Gerðum
við það til þess, að eg gæti sjeð varp-
landið í Hölnum, en þangað er allmikill
hrókur, ef fyrst er farið að Höfnum.
Hafnir eru ein mesta kostajörð þessa
jands og er eign landssjóðs. Vildi eg, úr
fVl eg var nú kominn þarna á annað
J°rð, sjá alla kosti eignarinnai’.
Að vísu eru varplönd eigi nema svipur
hjá sjón, ef menn eigi sjá þau ura varp-
tímann, en altaf má sjá afstöðuna, og
hve létt er eða erfitt að stunda varpið.
Á þessu svæði er landslagi svo háttað,
að smáir, grasi vaxnir höfðar með vog-
um inn á milli ganga fram í sjóinn. Alls-
staðar var krökt af sel á skerjunum. Hér
og hvar voru smærri og stærri rekatrje
dregin undan sjó. Reki hetur áður verið
mjög mikill á Skaga og þá einna mjsstur
í Hafna landi, en mjer var sagt, að mjög
hefði hann minkað siðustu árin. Austasta
víkin í Hafnalandi er Kaldranavik. Stend-
ur bærinn Hafnir fyrir botni víkurinnar
og þó nokkurn kipp frá sjó.
Austan megin vikurinnar er bær sá er
Kaldrani nefnist og á hann land austan
megin víkurinnar og alt að miðjum botni
hennar.
Hálf jörðín Kaldrani mun vera eign
landssjóðs, en helminginn mun núverandi
ábúandi Hafna eiga.
Fyiir mynni vikurinnar liggur sker er
nefnist Stórfiskur, er það eigi ólikt hvals-
baki i lögun og af því mun nafnið dregið.
Sker þetta dregur mikið úr stói’sjóum
inni á vikinni, og er ekki ólíklegt að
bryggjur gæti þvi staðið þar að sumrinu.
Skipalægi virðist allgott á víkinni í öll-
um áttum nema norðanátt. Grjótkambar
þeii', sem bi'imið hefir kastað þarna upp,
benda til þess hve ógurlegt hafrót verður
þai'na að veti'inum og því eigi til að
hugsa, að bryggjur gæti staðið þar yfir
veturinn, Milli bæjarins i Höfnum og vik-
ui'botnsins er slöðuvatn allstórt. Var mér
sagt, að í þvi væri allgóð silungsveiði.
Hafnir hafa þannig öll þau hlunnindi,
sem mestu kostajarðir landsins hafa, egg-
vei', selaveiði, silungsveiði og reka.
Slægjurnar liggja út frá túninu á tvo
vegu. Túnið er stórt og rennslétt. Svo
virðist, sem túnið sé sljettað af manna-