Ægir - 01.12.1916, Blaðsíða 18

'
146
ÆGIR
Aftur hafa orðið skiftar skoðanir á fyrir-
framgreiðslu á nokkuru af þessum hluta
til bestu fiskimannanna, kostnaði við að
fylla í skarð látinna manna eður strok-
inna og vátryggingum.
Bretagnehjerað: Granville, Saint-Malo,
Saint-Servan, Paimpol, Cancale. — Sam-
kvæmt samningi, gerðum 1912 af útgerð-
armannaráðinu og gildandi á 4 hinum
fyrst nefndu stöðum, er fyrst tekin öll
ágóðaupphæðin, af fisksölunni, því næst
dreginn þar frá allur sameiginlegur kostn-
aður, þá er afganginum deilt með fiska-
tölunni og útkoman er þá fiskverðið. l/4
hlutann af fiskverðinu fá svo sjómenn-
irnir á bátunum (doris) margfaldaðan
með þeirri fiskatölu, er þeir hafa veitt.
Auk þess greiðir útgerðarmaður af þeim
s/í hlutum, er honum bera, laun þeirra
sjómanna, er ekki veiða (draga) — nema
þá stöku sinnum, — svo sem skipstjóra,
stýrimanns, sallanda, viðvaninga og vika-
drengja. Sú upphæð fer nokkuð eftir
vissum reglum (skipstj. og stýrim. 600
fr., bryti og saltandi 550 fr., formaður
(á dori) 525 fr., aðrir verkamenn (avants)
475 fr., viðvaningar 300 fr., vikadrengir
250 fr.). Slíkar greiðslur verða yfirleitt
ekki endurkrafðar, nema ef maður geng-
ur sjálfviljugur af skipi eður ferðast eitt-
hvað að nauðsynjalausu, eða ef mönn-
um er haldið eftir srnnkv. lögskráning-
unni eða þeim er hafnað af útgerðar-
manninum. Skipsljöri eður yfirmaður
veiðanna getur haldið bátsmönnum
(dorissiers) eftir á skipi til algengra starfa
þar og borgað þeim af fiski, sem dreg-
inn er frá hinum bátsmönnunum. En
það þykir nokkuð hart. 1 Cancale hefir
fjelag háseta reyndar fengið skotið inn
i samning útgerðarmanna ákvæði nm
þóknun þeirra bátsmanna, er kyrsettir
eru til þess að hjálpa til að ganga frá
fiskinum. En útreikningurinn, á þeirri
greiðslu er allflókinn, þvi að þá er þókn-
unin miðuð við það, að 1000 fiskar vegi
27 centnera, og takmarkar það tölurnar
meira og minna.
Hinar síðustu veiðiferðir.
Fyrir stríðið fjölgaði botnvörpungum
þeim, er stunduðu fiskveiðar við Núfl.,
hröðum fetum. Allmörgum botnvörp-
ungum var komið upp til fiskveiða þar,
en hinir voru þó ekki eingöngu notaðir
til þessara þriggja mánaða veiði; menn
lögðu æ meira og meira kapp á að hafa
nægan starfa handa þeim, því að eftir
eðli sínu eiga þeir aldrei að vera að-
gerðarlausir. Flestir þeirra, sem komnir
voru til Nýfundnal., höfðu þó áður hafið
göngu sina til íslands, en haldið siðan
aftur að heiman til Nýfl. upp úr maí-
lokum.
»Eftir hinn ágæta árangur hlýtur botn-
vörpungum að fjölga óðum«, sagði skip-
stjórinn á freigátunni Lagrenée 1914.
Þegar Þýskalandskeisari sagði Frakk-
landi stríð á hendur í ágústmán. 1914,
urðu frakkneskir sjómenn að hætta fisk-
veiðum og hverfa heim. Þó tókst að gera
út 72 seglskip og 8 botnv. lil Nýíl. árið
1915, til saman 20,519 smálestir (brúttó).
Árið 1916 voru botnvörpungarnir kyr-
setlir, en landstjórnin fjekk seglskipaeig-
endur til þess að gera út að minsta kosti
V* hluta skipastólsins og Ijet 3000 sjó-
menn vera til taks. Hinn 6. maímánaðar
voru 92 seglskip lögð af stað til Ný-
fundnalands og íslands.
Útgerðin tii íslumls.
Þau seglskip eður botnvörpuskip, sem
ætlað er að vera að veiðum við ísland,
eru að jafnaði minni en þau, sem fara
til Nýfl., og eru frá Dunkerque, Grave-