Ægir - 01.12.1916, Blaðsíða 11

ÆGIR
139
öll dýpra vestur undir Strendur. Það var
því eigi annað fyrir mig að gera, en að
kaupa vjelbát til að flytja mig yfir í
Fljót. En það var afardýrt, ef eigi hefði
verið hægt að fá einhvern ílutning um
leið til að draga úr kostnaðinum. Talað-
ist þá svo til, að kaupfjelagið iékk vörur
fluttar með bátnum út á Skaga og auk
þess átti báturinn að fara með kaupafólk
inn á Reykjaströnd. GeKk lengi að íerma
bátinn og auk hans var fermt stórt upp-
skipunarskip, sem báturinn átti að draga
eftir sjer.
Var klukkan orðin rúmlega 3 þegar
við komumst af stað. Gekk ferðin mjög
seint, svo að um kvöldið nálægt kl. 7
vorum við komin lítið eitt út fyrir Kálfs-
hamarsvík.
Sáum við þá gufuskip koma inn með
Skaganum og þektum fljótlega að það
var botnvörpungur og var auðsjeð, að
hann var í síldarleit. Eg hafði hugsað
mér, að komast út með einhverju síld-
veiðaskipi frá Sigluíirði til að sjá, hvernig
sild væri veidd í snyrpinót, því það hafði
eg aldréi sjeð áður.
Nú þótti mjer bera vel í veiði, ef eg
gæti komist í þetta skip. Eg sá það fyrir,
að ef eg hjeldi áfram með bátnum, þá
yrði eg að sitja uppi alla nóttina og að
eg ynni ekkert við það, því tima hafði
eg nægan til að komast í Fljótin, þótt eg
læri þennan útúrdúr og jafndýrt yrði
íyrir mig að fá flutning úr Fljótunum út
a Siglufjörð, eins og að fá hest og fylgd
á Siglufirði inn í Fijótin. Eg bað því for-
naanninn að stýra í veg lyrir botnvörp-
unginn. Þegar að honum kom, þekti eg
að það var »Þór« frá Reykjavik. Bað eg
Jóel skipstjóra að taka mig með, et hann
^yggist við að koma inn á Siglufjörð,
þegar hann hefði fengið síld. Hann kvað
farið velkomið, en búast mætti eg við,
að það gæti dregist, að hann kæmi inn
á Siglufjörð, því eigi færi hann á höfn
fyr en hann hefði fengið sild.
Reyndar hjeldi skipið til á Svalbarðs-
eyri, en svo stæði á, að hann einmitt i
þessari ferð yrði að koma inn á Siglu-
fjörð á heimleiðinni. Eg gekst fúslega
undir þetta, þvi heldur kaus eg að vera
á botnvörpungnum svo dögum skifti, en
eina nótt á mótorbátnum. Kvaddi eg svo
bátverja og að því búnu var »Þór« snúið
á leið til Stranda.
Rétt fyrir sólarlagið komum vér grunt
upp undir Reykjarfjörð. Var þar þá fyrir
allur síldarflotinn frá Eyjafirði og Siglu-
firði. Var þar svo margt skipa, að eigi
varð tölu á komið.
Voru sum skipin svo langt norður með
Ströndunum að þau sáust varla og enn
lengra burtu sáust að eins reykirnir úr
skipum, sem voru ennþá fjær. Innan um
þennan skipasæg var afarstór enskur
bryndreki. Var þetta ein með fegurri
sjónum sem eg hefi séð, og eigi spilti
það ánægjunni, að vita, að minsta kosti
4/5 þessara skipa voru islenzk eign.
Smáar síldartorfur voru uppi hér og
þar. Vér köstuðum fyrir eina torfuna og
fengum um 60 tunnur. Þegar búið var
að innbyrða síldina var farið að dimma.
Þetta var nú oflítill afli til að fara heim
með hann, en hinsvegar hefði þessi síld
orðið ónýt hefði hún orðið að liggja á
þilfarinu til næsta dags og verða undir
væntanlegum afla þá. »Þór« hafði innan-
borðs um 35 tómar síldartunnur. Var nú
látin síld í þessar tunnur og lítlsöltuð,
aðeins til að verja hana skemdum. Við
það sem af gekk tunnunum var nú ekk-
ert hægt að gera annað en að moka því
í sjóinn aftur. En hásetarnir á »Þór«
áttu nokkrar tunnur sjáffir. Var þeim nú
leyft að hirða það af síldinni, sem þeir
höfðu ílát fyrir, en þó varð enn afgang-
ur. Eftir að farin er að dimma nótt er