Ægir - 01.12.1916, Blaðsíða 16

144
ÆGIR
mið- og fram-rými; matvælin geymast
þar vel í allgóðum klefum; vinnan er
þar meiri og ef lil vill fremur þreytandi
en á seglskipum, en aftur hættnminni
og ekki jafnmiklum erfiðleikum bundin.
»Botnvörpuútgerðin má teljast heppileg
endurbót á kjörum fiskimannanna, þó
að enn standi margt til bóta i fyrir-
komulagi og umgengni á skipunum«,
segir skipstjórinn á fregátunni Pugliesi-
Conti. Kanadisku fiskimennirnir hafa
borið sig upp undan samkepninni, er
frakknesku botnvörpungarnir bökuðu
þeim. Þeir fullyrðn, að botnvörpuveiðar
fækki fiskinum um of af Kanada-miðun-
um og hafa því krafist þess, að heftar
væru gufuskipaveiðar við Nýfundnaland
og með ströndum Kanada. Þing þeirra
hefur líka samþykt Mazenlögin, er gengu
i gildi 14. júní 1913 og banna erlendum
íiskiskipum, er eigi hafa gert sjerstaka
samninga við England eða Iíanada, að
afla sjer vista í kanadiskum höfnum,
eða jafnvel að taka þar á skip eða setja
á land nokkurn sjómann eða farþega,
ella skuli þau upptæk ger.
Hinsvegar valda vörpurnar stundum
fiskimönnum seglskipanna allmiklu tjóni
á miðum úti, því að fyrir kemur, að
þær gerspilli línum með þetta 8—900
önglum, er hafðar cru til veiðanna; hef-
ur jafnvel hlolist manntjón af. Með um-
burðarbrjefi, dags. 24. nóv. 1913, hefur
undirritari verslunarflotaráðuneytisins
brýnt það, bæði fyrir línuveiða skipstjór-
um, að sýna glögglega hvár línurnar eru
settar, annaðhvort með greinilegum dufl-
um á daginu, eða helst kyndlum á nótt-
unni, og einnig fyrir botnvörpungasldp-
stjórum, að vera ekki að veiðum í nánd
við önnur fiskiskip á miðunum og var-
ast að rífa upp linur þeirra.
Útgerðin til stórveiðanna.
Þorskveiðarnar eru langsóktar og við
það verða sjómennirnir slæltir og marg-
reyndir. Enda hefur rikið í fullar 2 aldir
stutt þær, því að fyrir því vakir jafnan
að geta fengið þaðan góðan liðsauka i
herflotann. Allar útgerðarhafnirnar eru á
Norður- eða Vestur-Frakklandi: Dunker-
que, Gravelines, Boulogne, Dieppe, Saint-
Valéry-en-Caux, Fécamp, Granville, Can-
cale, Saint-Malo, Saint-Servan, Saint-Bri-
eue, Binic, Paimpol.
Útgerðin til Nýfundnalands.
Árlega halda (200—300 smálesta) segl-
skip, útgerð í Fécamp, Granville, Saint-
Servan, Saint-Malo eða Paimpol, til Ný-
fundnalands i mars og apríl og koma
svo aftur síðla hausts með 100 tonn
eða 100,000 kg af þorski.
Leiðin frá Frakklandi til Nýfundna-
lands er hættuleg, því að á þessu 800
sæmilna svæði verður að fara gegnum
hafís og þokur alllengi. Á Stórabanka er
hafþokan oft svo myrk, að ekki sjest af
einum enda skips á annan; auk þess er
hann einmitt á leið vestanhafsskipa, svo
að árekstur getur altaí orðið. Botnvörp-
ungar fara einnig til fiskveiða til Nýfl.
Um veiðitímann fer hver þeirra oftsinnis
til Saint-Pierre-et-Miquelon til þess að
koma fiskinum i frakknesk skip, sem
eru ferðbúin til Frakklands. Veiði eins
botnvörpungs í apríl—október nemur að
meðaltali 800,000 kg eða 800 tonnum.
Þorskurinn er veiddur við slrendurnar
eða úti á rúmsævi (á »bönkum«).
1. Veiðar með ströndum fram eða kyr-
stöðuveiðar með þurkunartækjum eð-
ur útbúnaði á ströndinni. Svo nefn-
ast veiðarnar við strendur Nýfundna-
lands, er vjer höfum fengið rjett til