Ægir - 01.02.1918, Blaðsíða 7

ÆGIR
23
taema hana sem bezt og halda sjó frá að
renna i hana, eftir að bátar eru inn
komnir. 1 botni á Hvaleyrartjarnar-
ös er klöpp, og við tjörnina er það
að athuga, að eflaust þyrfti að steypa
garð frá Skiphól að túngarði á Hvaleyri
fyrir innan granda þann, er þar er á
milli, vegna þess að sjór rennur í gegn
Um hann, en sá garður þyrfti ekkert
kákn að vera.
Þessi staður virðist sjálfkjörinn geymslu-
staður fyrir fiskiflotann að vetrinum, en
hann þarf að laga svo, að öllu sé óhætt,
— með þvi væri skipunum borgið þrátt
fyrir öll isalög. Þau hefðu gott af ver-
unni á þurru landi, þar mætti hirða þau,
eigendur væri eigi á nálum, þegar eitt-
hvað væri að veðri og ábyrgðargjald yrði
sáralitið ef nokkuð væri. — Hvenær sem
Þyrfti að taka lit skip, væri sjór látinn
streyma inn og honum hleypt út að því
loknu. Umhugsun og hirðingu þyrfti hér
sem annarsstaðar, en starfrækslan væri
þó ekkert á við þá vinnu, sem stundum
heflr verið int aí hendi inn i Sundurn,
þegar skipum hefir lent saman og önnur
vandræði báru að höndum, sem eg var
sjónarvottur að þau árin, sem eg var á
Sundbakkanum 1 Viðey.
Þessi hugmynd um Hvaleyrartjörn er
gömul, og eg á ekkert í henni, en eg
®an eftir henni frá því eg var barn og
nainnist framkvæmda í þá átt að gera
þenna stað óhultan og öruggan til geymslu
skipa á vetrum.
Pegar eg fyrst man eftir mér í Hafn-
arfirði, var Skiphóll miklu stærri en hanu
er nú og sléttur grandi, sera fara mátti
eftir, þar sem ósinn er. Vorum við börn
þar oft að leikjum, en jafnan vorum við
smeyk við hólinn, þvi þar þótti reimt.
Þá var tjarnarósinn fyrir vestan Skip-
hól 0g það nærri honum, að i brimi
hrundi úr hólnum og féllu bæði steinar
og mold í ósinn og fyltu hann smásam-
an og nú er þar enginn ós lengur.
í gegnum þennan ós var farið með
skip þau, sem höfð voru inni i tjörninni
á veturnar; varð þá að fara vestur íyrir
»Kringlu«, en árlega versnaði innsigling-
in og loks kom þar að, að nálega hlytist
tjón af, þegar »Geysir«, eign kaupmanns
Jes Christensens, stóð heilt sjávarfall í
miðjum ósnum i bullandi straum og
stórgrýti alt i kring um skipið. Skömmu
eftir það var byrjað eð grafa ós þann,
sem nú er, þvi hann er mannvirki frá
byrjun, og um hann hafa skip farið
síðan.
Til þess að komast að þessum ós, er
farið fyrir grandahausinn við Flensborg
og inn i ósinn milli grandans og óseyr-
ar, sem nú mun orðin þröng leið, en þó
ílestum mótorbátum og jafnvel kútterum
fær um stórstraumsflóð. Hér er ekki
hugmyndin að tæma tjörnina að öllu
leyti; til þess þyrfti mikinn útbúnað, þar
sem í hana rennur mikið vatn úr holt-
unum i kring, en eg er á þeirri skoðun,
að með góðum útbúnaði við ósinn mætti
halda sjónum i tjörninni þad litlum, að
fjaran, sem þá myndaðist, gæti orðið ör-
uggur staður fyrir fjölda báta.
Hlið það, sem á ósnum væri, yrði því
oft að opna til að minka sjóinn í tjörn-
inni, en væri útbúnaður góður, þyrfti að
eins til þess einn mann, sem um leið
hefði það á hendi, að athuga vatnsmagn-
ið í tjörninni og halda þvi í réttri hæð.
Hafnfirðingar hafa áður á timum álit-
ið nauðsynlegt að geyma skipin sin vel.
Það sýndi skipakvíin, sem þar var kall-
að Bólverkið, sem var fyrir vestan og
rétt hjá Brydesbryggjunni. Man eg eftir
að skip voru höfð þar á vetrum og var
kvi þessi af sömu gerð og dókkin á ísa-
firði. Hver hana lét smiða veit eg ekki;
efalaust einhver stórkaupmaðurinn fyrir