Ægir - 01.02.1918, Blaðsíða 8

24
ÆGIR
sldp sín. Póstsldpið »Sölöven« skipstjóri
Stillhoff, sem fórst við Svörtulóft, var
seglskip. Pað lá á vetrum við Flensborg
á leirunum þar og ekki hefl eg heyrt að
það hafi notað skipakvína, sem nú af
viðhaldsleysi og öðrum orsökum er horf-
in, en eitt er vist og það er, að ekki hefir
hún verið smíðuð til annars en að láta
fara vel um skip, sem á land voru sett.
Þá voru aðflútningar á timbri og járni
örðugri en á seinni tímum, útvegur lé-
legur, og þó var ráðist í að smíða skipa-
kví — i litlu kauptúni. Nú er útvegur-
inn dýr, kauptún stór, verzlun hefir marg-
faldast og alt hefir til skamms tíma ver-
ið í uppgangi, en það, sem gömlu menn-
irnir bentu á að þyrfti að vera og ætti
að halda við, það er nú lagt niður, en
þó fáum við með margra ára millibili
bendingar um, að öllu sé þó ekki óhætt
eins og er og að einhverja fyrirhyggju
þurfi á öllum sviðum. Væru þeir menn
uppi nú, sem Hafnarfjarðarkvína létn
smíða, og ættu þeir botnvörpuskip og
annað, sem útgerðarmenn eiga nú, tel
eg vist, að þeir bæði hefðu alhugað leir-
urnar við Gufunes og Þerneyjarsund og
fengið rannsókn á, hvort ókleyít væri að
fá á öðrum hvorum slaðnum örugga
geymslu fyrir hin stærri skip sín, — því
hér er hætta á ferðum eins og ástandið
er nú og ávalt má búast við.
4. febr. 1918.
Svb. Egilson.
Skýrsla ermðreka lnisanlaitðs.
Framhald frá siðasta blaði.
Nú hafið þið kynt ykkur tillögur hinna
ýmsu deilda, og má af því sjá, að allar
deildirnar hafa ýms mál sameiginleg,
svo sem fiskverðið, endurbælur á leiðum
og lendingum, leiðarljós, hafnamál,
landvarna- og bjargráðaskip, og styrkt-
arsjóð sjómanna. Skal eg reyna að skýra
þessi mál nokkuð riánar.
Eins og öllum er ljóst, er það fyrsta
skilyrði fiskimanna, að fá sem bezt verð
fyrir afla siun, og urn leið leitast við að
verka aflan svo vel að hann þoli sam-
kepni í því falli. Síðan tekið var það ráð
að aðgreina allan fisk er héðan er send-
ur, hefir fiskimönnum okkar farið mikið
fram hvað fiskverkun snertir, og það svo
lofsamlega, að fiskur okkar hefir verið
tekin fram yfir annan fisk á flestum
framandi mörkuðum, einkum í Miðjarð-
arhafslöndunum, og á Þorsteinn Guð-
mundsson yfirmatsmaður miklar þakkir
skilið fyrir dugnað sinn í þessu riiáli.
En á hinn bóginn hefir verð á fiski hér
heima ekki vaxið að þvílíku skapi sem
vænta mætti. Liggja margar orsakir til
þess, sem of langt mál yrði hér að ræða,
en alt fram að síðustu aldamótum munu
þær aðallegast hafa stafað af ókunnug-
leik kaupsýslumanna og erviðum sam-
göngum og mun nokkuð liafa eimt eftir
af þessu enn, alt fram að striðsárunum,
og mun eg við tækifæri síðar minnast á
þessa hlið málsins. En nú kom þessi
heimsstyrjöld, sem truflaði öll frjáls við-
skifti og lagði ýms helztu viðskifti hvers
lands í hendur stjórnarvaldanna, að öllu
eða mestu leyti, og þannig varð einnig
hér, að stjórn vor tók það ráð, að senija
við ensku stjórnina um afurðir okkar,
en þar sem ekkert hafði heyrst frá henni
í þessu máli, var ekki nema eðlilegt, að
áskoranir kæmu í þessa ált, eins og til-
lögur deildanna bera með sér. Nú er
það vitanlegt, að stjórnin siðan hefir tek-
ið þetta mál til ihugunar, þótt árangur
henriar sé ekki heyrum kunnur.
Engan mun undra, sem kynriir sér
staðháttu fiskimanna sunnanlands, þóll