Ægir - 01.02.1918, Blaðsíða 21

ÆGIR
37
stöng. Bendir það á, að áverkinn af öngl-
inum hafl annaðhvort ekki mikil á'hrií á
fiskinn, eða áhrifin gleymist fljólt, og að
það séu fleiri fiskar en gamlir þorskar,
sem gleyma sér.
Þeir sem hafa stuncfað sildarveiðar vita,
að sildin er rnjög stygg, og þarf lítið til
að stinga sér, ef hún veður uppi. Eg þótt-
ist taka eftir því sumarið 1905, þá er eg
var viðstaddur snyrpinótarveiðar á »Thor«,
að sídartorfurnar vildu siga niður, ef skip-
ið hreyfði skrúfuna nálægt þeim. Aftur á
móti hefi eg séð hrafnreyðar (hrefnur)
busla rétt við hliðina á afarstórri sildar-
iorfu á Eyjafirði, án þess að það hefði
nokkur sýnileg áhrif á síldina.
Bátfiskimenn fullyrða, að fiskur (o:
þorskur og ýsa) verði mjög flóttalegur í
nánd við svæði, sem botnvörpur eru
firegnar á, aflinn verði misjafn og lítill,
°g er það næsta eðlilegt, þvi að vörp-
unni hlýtur ávalt að fylgja töluvert rót
i hotninum og sjónum sem styggir fisk-
inn. Annað mál er það, hvort það muni
hafa nokkur varanleg áhrif. Aí því sem
er sagt hér að framan, virðist helzt ástæða
til að ætla, (ef annars eðli ungra og gam-
alla fiska og fiska yfirleitt er svipað), að
stygð hafi ekki langvarandi áhrif á fiska,
og að áhrif veiða á fiskatorfur verði síst
þau, að flæma fiskinn langt burtu. Það
sést og fullgreinilega á því, að botn-
vörpungar draga oft vörpur sínar dag
eftir dag i sama farið svo að segja, og
afla vel (sbr. það sem áður er sagt um
það atriði).
Eins virðist lítil ástæða til að óttast
það, að mótorskellir geti fælt fisk af
miðum; en þá hugmynd fengu fiskimenn
í Finnmörku í Noregi fyrir nokkurum ár-
um og gerðu allmiklar tilraunir til að fá
mótorbáta bannaða til veiða. Voru gerð-
ar fyrirspurnir til fiskimanna i öðrum
löndum um þetta, en svörin voru víst
ekki í samræmi við þessar hugmyndir,
og bannið komst ekki á. Ilverju mundu
vorir eigin mótorbála-fiskimenn hafa
svarað, hefðu þeir verið spurðir, ætli
þeim mundi hafa þótt ástæða til þess
konar bannlaga, t. d. ísfirðingum, Vest-
mannaeyjamönnum o. s. frv.? Varla. í
Bandarikjum Norður-Ameriku voru jafn
vel gerðar tilraunir til þess að prófa
þetla, með þeim árangri, að ekki virtist
sem ýmiskonar háreysti, skarkali og önn-
ur truflun í sjónum hefði nein veruleg
áhrif á fiskinn.
Menn eru annars ekki vel vissir um
það, hvernig heyrn fiska er háttað, og
hvort áhrif af umræddu tægi berist til
meðvitundar fiskanna gegnurn heyrnar-
tólin eða almenn ytri áhrif (titring i
sjónum) á yfirborði líkamans. Halda
jafnvel, að sumir fiskar séu heyrnar-
lausir. Heyrnartólin eru alveg fyrir inn-
an höluðkúpuna og hvarnirnar eru ljrrst
og fremst í þjónustu jafnvægis-skynjan-
arinnar, gera fisldnum það kleyft að
halda sér »á réttum kili«.
Heima.
t Kaupiuaðar Guðiuunður ðlsen
andaðíst hér i bænum 21. f. m.; hann
varð bráðkvaddur á skrifstoíu sinni í
Aðalstræti 6. Hann var Reykvikingur að
ætt og uppruna og starfaði hér mestan
part æfi sinnar. Kvæntur var hann Fran-
cisku f. Bernhöft og áttu þau 2 uppkomn-
ar dætur. Mörgum trúnaðarstörfum gegndi
Ólsen um dagana og siðustu árin var
hann foringi brunaliðs Reykjavíkur. —
Hann var sæmdarmaður í hvivetna og
bezti drengur. — Jarðarförin fór fram
hinn 30. f. m. og var líkfylgdin ein hin
stærsta, sem sést liefir hér.