Ægir - 01.02.1918, Blaðsíða 17

ÆGIR
33
besta, en vera undirbúinn til að mæta
þvi versta«.
Hér þarf að vera til smákver, með
lýsingum á leiðum og lendingum landsins
að gerð sem siglingareglurnar.. Þessi tvö
kver ættu svo að vera bundin saman í
sterkt band og fylgja bátum í hverjúm
róðri. — Með góðum vilja væri bægt
að senda slíkar lýsingar lil »Ægis« og
yrðu þær þá jafnharðan birtar þar og
úr því mætli svo semja kverið þegar þær
væru komnar allstaðar að. Fyr en slíkar
leiðbeiningar eru til — ælti ekki að hælta,
þvi það er skömm að þvi að eiga elcki
þær lýsingar á vandrötuðum sjóleiðum
i því landi, þar sem útvegur er orðinn
eins mikill og hér á sér stað og yfirleitt
öllu öðru er lýst, hverju nafni sem nefn-
ist og því komið á prent.
Sitt af hverju n lífshættí fiska.
Eftir Bjarna Sæmundsson.
iFrh.) Og þó er marhnúturinn sennilega
alls ekki gráðugasti fiskurinn í sjónum;
þó að bann sé munnvíður, þá má hann
þó heita munnfríður á móts við suma
djúpfiska skylda álum og laxsildum.
Sumir þeirra eru svo munnvíðir, að
það má segja hið sama um þá og sagt
er i gamalli visu um einhvern mann
»kjafturinn út á kjálkabarð, kemst hann
seint i himnagarð«. Og sennilegt er, að
græðgin standi i réltu hlulfalli viðmunn-
viddina. Pó má vera, að munnstærðin
tari nokkuð ettir því, hver fæðan er, hve
stór dýr fiskurinn leggur sér til munns.
En hvernig sem nú þessu er háttað, þá
er það vist, að fiskar af þessu lægi hafa
fengist þannig á sig komnir, að þeir hafa
gleypt fiska, sem voru stærri en þeir
sjálfir; höfðu þeir gleypt þá með svo
miklum krafti, að ekki aðeins maginn,
heldur og allur kviðurinn var svo út-
þaninn, að gleypti fiskurinn sást utanað,
í gegnum þunnildin, þar sem hann lá
samankuðlaður í maganum.
Fleira mætti tína til um þetta; en hér
verð eg að láta staðar numið um þessa
hlið á lífi fiskanna.
3. Felulitir fiska. Af þvi sem sagl hefir
verið hér að framan um græðgi sumra
fiska, ræður það að líkindum, að mörg-
um fiskinum sé hætt vegna græðgi hinna
stærri, þvi að í sjónum gildir vist ekki
síður sú reglan, en á landi, að hinn stærri
gleypi hinn smærri. Getur það því verið
mjög gott fyrir smælingjana, smáfiska og
seiði hinna stærri, að geta leynst scm
bezt fyxár hinum stærri, sem alstaðar eru
á ferðinni til þess að »fá þá uppsvelgda«.
En hinir (smælingjarnir) eru oft snarir í
snúningum, og fimir að skjótast undan,
og þá getur það líka verið gott fyrir hina,
sem oft og tiðum eru seinfærir og sila-
legii’, og mundi þvi oft verða ilt til fanga,
ef þeir tækju ekki það ráðið að liggja i
leyni, eða fai'a i felur, annaðhvort í ein-
hver fylgsni, eða lilur þeirra er þannig,
að hann er mjög líkur botninum. Getur
það oft verið svo, að sami fiskurinn hafi
gagn af litnum, bæði til sóknar og varn-
ar, til þess að dyljast ýmist fyrir bráð
sinni eða óvini.
Skulu nú nefnd nokkur dæmi meðal
útlendra fiska, þessu lil skýringar.
Ef byrjað er á ungviði fiska, sem þarf
að leynast fyrir óvinum sinum meðal
fiska og fugla, þá má geta þess, að þeg-
ar í egginu er hinum unga fiski hælla
búin, því að bæði fuglar og fiskar sækj-
ast eftir þeim. Þau egg sem klekjast í
botni eru oft falin milli steina í þöngla-
rótum og víðar, svo er t. d. um egghrogn-