Ægir - 01.11.1918, Page 12

168
ÆGIR
samt af hafa marga stagi, en sé siglan
ekki því sverari er nauðsynlegt að hafa
tvö slög út af hlið þess á sama borð,
og undirgirðingin verður að vera úr
sterku efni og nógu margföld. Þá eru oft
sambönd skips og reiða mjög ófullkom-
in. Hið lakasta er að minni bátar marg-
ir eru alls ekki bygðir svo vel að þeim
sé ætlað að þola jafnmikla sjósókn og
menn hér alment bjóða þeim, og því
mjög ervitt utan stór aðgerðar að gera
þá að fulltraustum skipum. Er það eink-
um samband þilfars og skipsskrokksins
sem er ófullkomið og umbúnaður stafn-
anna og samband þeirra við byrðinginn.
Þá er enn töluvert kæruleysi með að
láta árar fylgja bátum og áttavitinn
(Kompásinn) er í flestum minni bátum
mjög óábyggilegur og eru margar orsakir
til þess, lítil áhöld, slæm uppsetning og
fákunnátta manna.
Hið eina sem getur kipt þessu í lag
er að haldin séu námsskeið í siglinga-
fræði, sem um leið og fræðsla væri veilt
í leiðarreikning, væru haldnir fyrirlestrar
og mönnum sýnt hverníg skip eiga að
vera búin, og þar sem slikt er almenn
ósk fiskimanna og þeir fúsir að taka
þátt í slíkum námsskeiðum, er það mín
fulla von, að Fiskifélaginu lánist að
kippa þessu i lag á næstu árum og koma
námsskeiðunum svo fyrir að, að almenn-
um notum verði.
Trygging vélbáta og luinni skipa.
Þessu máli var hreift á hverjum fundi
af miklum áhuga. Þannig er áslatt að
menn sem tryggja vilja skip sin, hafa
að eins í eitt hús að venda, sem sé til
Samábyrgðar íslands, en hvort það er
allskosta á rökutn bygt, telja menn þetta
ábyrgðarfélag mjög óhentugt og dýrt.
Þar sem eg oft áður heft ált tal um þetta
atriði við Samábyrgðarstjórann, benti eg'
deildunum á, að heppilegasta aðferðin
væri að mynda sjálfstæðar ábyrgðar-
deildir í stærri veiðistöðum er sjálfar á-
kvæðu iðgjöld og útborganir og hefðu
eftirlitið í eigin hendi, og sneru sér til
Samábyrgðarinnar að eins með endur-
tryggingu að einhverjum hluta tii örygg-
is deildunum. Þóttist eg' hafa góða á-
stæðu til að benda á þelta þar sem
ýmsar deildir snnnanlands hafa sýnt, að
með þessu móti má bæði komast af
með minni iðgjöld og þó auka stofn-
sjóðinn að mun. Vona eg að ekki líði
á löngu þar til Austfirðingar hafa mynd-
að slika deild, svo að allir bátar geti
fengið sig tryggða svo framt að þeir
teljast færir til róðra. Því þótt slys færi
alt af með sér tap, er þö sárast til þess
að vita, ef aleiga og aílaáhöld eins manns
eru algerlega horfin við skyndióhapp, en
sem óumflýjanlega á sér stað meðan
menn eiga alt á hættu sjálfir. Þess vegna
er það líka að ótrygð skip teijast af
peningastofnunum engin eign, nema þau
sjálf eigi tryggingarsjóð.
Horfnr útvegsins.
Eg liefi lítilsháttar minst á þetta atriði
hvað Vestfirðinga viðkemur, og hvað
viðvíkur vélabátum þar. Að öðrum lcosti
eru striðstimar þessir svo óútreiknan-
legir að enga getgátu á rökum bygða er
hægt að gera utan þá, að eins og nú
standa sakir telja menn naumast hugs-
anlegt að gera út vélabáta með sama
fyrirkomulagi og venja er til á næsta
ári, með neinum fyrirsjáanlegum hagn-
aði. Aftur mun handfæraveiði jafnvel á
vélabátum hafa borið vel koslnaðinn á
þessu ári, og einnig vera hin eina hugs-
anlega leið að fara næsta ár með ó-
breyltum horfum. Sjálfsagt má einnig
benda á róðrabáta, enda þótt þeir í ár
á ílestum stöðum á Austur- og Norður-