Ægir - 01.11.1918, Síða 15

ÆGIR
171
allmörgum sjómönnum og útvegsmönn-
um i Þingeyjar-, Eyjafjarðar- og Skaga-
fjarðarsúslu og hefir sá kunningsskapur
orðið mér að liði við starf mitt. Heíi eg
viða mætt velvild á ferðalagi mínu og
mér fúslega í té látnar ýmsar upplýsing-
ar og leiðbeíningar.
Þegar eftir nýár fór eg að vinna að
þvi, að fá menn til að ganga í Fiskifé-
lagsdeild Akureyrar og útvega »Ægi«
kaupendur, og hafði þetta hvorítveggja
nokkurn árangur.
Um síðustu áramót voru einungis 5
starfandi Fiskifélagsdeildir í Norðiend-
ingafjórðungi. Einsetti eg mér að fjöiga
þeim á árinu svo léltara yrði að hafa
samband við veiðistöðvarnar i fjórðungun-
um.
Eftir miðjan febrúar tók eg mér ferð
á hendur út í veiðistöðvarnar við Eyja-
fjörð. Hitti eg fyrst Höfðhverfinga og
ræddi við þá um Fiskifélagsdeildarstofn-
un i Grýtubakkahreppi, en sá hreppur
hefir um 10 vélbáta og tvö stærri véla-
skip. Þeirri málaleitun| minni var tekið
vel, en tækifæri var þá eigi til að ná út-
útgerðar- og sjómönnum þar á fund,
svo deildarstofnun var frestað. Ur Höfða-
hverfi fór eg til Hríseyjar, sem tilheyrir
Árskógslireppi. í þeim hveppi eru um
20 vélabátar flestir i eyjunni og margt af
árabátum. Matth. Ólafsson ráðunautur
hafði þá fyrir rúmum tveimur árum
haldið deildarstofnfund i eyjunni. En sú
deild fékk aldrei nein lög', engin tillög
voru greidd og aldrei haldinn fundur
nema stofnfundur. Eg boðaði nú Hrís-
eyinga á fund, og þóltist á þeim fundi
hafa komið þar fiskifélagsdeild á fastan
fót, og greiddu meðlimir hennar tillög
sin. Úr Hrisey fór eg til Dalvíkur og átti
tal við formann Fiskitélagsdeildarinnar
þar og fleiri félagsmenn, en fundi varð
eigi komið á fyrir illviðri. Á heimleið
heimsótti eg skipstjóra Sæmund Sæ-
mundsson á Hjalteyri, og ritaði upp eft-
ir lionum nákvæma skýrslu^um hákarla-
veiði með lóð og útbúning til þess, sem
liann hafði stundað sumarið fyrir. Skýrslu
þá sendi eg Fiskifélagi íslands og mun
hún geymd þar.
í þessum þrem veiðistöðum, sem eg
hafði nú heimsólt, varð eg greinilega var
við kvíða fyrir þvi, að steinoliuskortur
mundi verða á vélbátum á sumarvertíð-
inni, enda höfðu sumir bátar tapað aíla
sumarið áður fyrir olíuvöntun. Sumir
kviðu og saltskorti en höfðu þó meiri
von um, að Akureyrarkaupmenn mundu
ef til vildi fá saltskip með vorinu, en
öruggir virtust menn vera að halda út
vélbátum sinum til fiskjar gætu þeir
fengið olíu. Var alment skorað á mig að
gera alt, sem eg gæti til að stuðla að því
að annar eins steinolíuskortur kæmi eigi
fyrir á sumarvertiðinni og verið hafði
sumarið á undan. 4. marz símaði eg því
Fiskifélagsstjórninni í Reykjavík um þetta
efni, og fékk eg svar eftir tvo daga og i
sagt, að salt mætti panta hjá landsstjórn-
inni ef menn slæju sér saman, en svör
landsstjórnarinnar um olíuna voru á
huldu og lítið á þeim að byggja. Svar
stjórnarráðsins sendi eg svo í öll útgerð-
arhverfi Norðanlands, en sjómenn og
útvegsmenn voru þá sér í skaða seinir,
að nola sér tilboð stjórnarinnar um salt-
pöntun, og kom það þeim sumum í
koll síðar. (Þeir bygðu sumir á að Alc-
ureyrarkaupmenn fengju salt, sem þó
aldrei varð), en Fiskifélagið hafði gert
það er með sanngirni varð afþvíheimt-
að í þessu máli, að flytja mál þeirra við
stjórnarráðið.
Um 25. marz kom e/s »Lagarfoss« til
Eyjafjarðar. Hafði hann meðferðis nokk-
uð af steinoliu til Eyafjarðar- og Þing-
eyjarsýsln. Sýslumaðurinn í Eyjafjarðar-