Ægir - 01.01.1932, Qupperneq 25

ÆGIR
19
haft not af. Þegar svo þessi mikli manna-
hópur er kominn um borð í skipið,
draga hinir svo kölluðu yfirmenn sig í
hlé, þvi verkið er ekki meira, en að
nokkur ialuti skipshafnar getur annað
þvi. Síðan kemur löggjafinn og setur lög
um svefntíma skipverja og lætur þau lög
ná yfir ísfiskveiðar, eins og saltfiskveiðar.
tíg álít að vökulögin hafi verið nauð-
synleg, með því fyrirkomulagi, sem haft
var hér á saltfiksveiðum. Enístaðvöku-
laga á ísfiskveiðum, hefði verið heppi-
legra, að ákveða hámarkstölu skipverja,
þvi það hefði orðið til þess, að stýri-
menn og bátsmenn hefðu orðiðaðvinna
ásamt hásetum, að fiski og fiskiaðgerð
og hefði því orðið að gefa þeim sama
svefntíma, sem þeir þurftu sjálfir. Sama
er að segja um vélamennina, þeim hef-
ur líka verið fjölgað um 1—2 menn
meira á isl. togurunum, en á samskonar
skipum annara þjóða, sem veiðarstunda
hér við land.
Alveg sama ástandið ríkir á línubátum.
Við samninga, sem sjómannafélögin hafa
gert við útgerðarmenn, hafa þeir gert þá
kröfu og fengið samþykkta, að minnst,
17 menn skuli vera á hverju skipi. Norð-
menn, sem saltfiskveiðar stunda hér við
land á samslags skipum, hafa oft ekki
nema 9—10 menn, en auðvitað fiska þeir
töluvert minna að magni til á sama tima,
en þrátt fyrir það er afkoma þeirra miklu
betri.
Þessi mikli mannfjöldi krefst mikilla
veiðarfæra, og i þrengslum á fiskimiðum
og í vondu veðri, tapast þar oft mikið
af veiðarfærum, en þau eru dýr, það eru
þvi lögð svo mikil veiðarfæri í sjóinn á
dag, að ef eitthvað er að veðri, er ekki
hægt að ná nema nokkru af þeim, hitt
verður eftir. Sömuleiðis eru veiðar stund-
aðar í miklu verra veðri, til þess að ná
einhverju upp í þennan mikla kostnað
útgerðarinnar, en þær sjóferðir í vonda
veðrinu, eru ávalt dýrastar, bæði er þá
vanalega lóðatapið meira, og slit á skip-
um, kolanotkun o. s. frv. meiri. Þá hef-
ur fiskverkuninni lika hrakað af sömu
ástæðu. Þegar lögð er svona löng lína i
einu, er það af henni, sem lengst liggur
i sjó, búið að liggja svo lengi, að mikið
af fiskinum er farinn að drepast á lín-
unni, það næst þvi ekki til að hálsskera
hann lifandi, svo blóðið setur sig fast i
fiskinn, svo að hann er að gæðum móts
við netafisk, og því minna virði. Þá er
beitunotkun allverulegur liður í kostnaði
útgerðarinnar, sem stafar af því að afla-
hlutur skipverja er reiknaður af brúttó-
afla. Þrátt fyrir það, að beitusíldarverðið
hefur lækkað mikið á seinni árum, þá
hefur beitunotkunin aukist meira en sem
svarar því verðfalli. Hár er þvi um á-
berandi óhóf að ræða, sem lagast ekki
nema sá liður sé dreginn frá af óskipt-
um afla, svo allir skipverjar hafi hagnað
af að liður þessi lækki.
Fiskifélagið hefur i höndum skýrslur
um beitunotkun margra báta og skipa
undanfarandi ár, og hafa sumir línubát-
arnir notað yfir 30 þús. krónur i beitu
yfir vertíðina.
Sömu sögu má segja um mótorbáta-
útgerðina, að minnsta kosti í sumum
stærri veiðistöðvum, að þar sé eyðslan
orðin svo mikil, bæði á því er snertir
veiðarfæra- og beitunotkun, að úr þeim
tveimur liðum verður að draga stórkost-
lega, það gerir minna til, að minnsta
kosti á krepputímum, eins og nú eru
fyrir dyrum, þó að framleiðslumagnið
minnki eitthvað jafnframt.
Ðeitubirgðir.
Samkvæmt þeim skýrslum, sem Fiskifé-
lagið hefur um frystingu beitusíldar á
árinu, (tafla VI), hefur verið fryst lítið