Ægir - 01.07.1983, Blaðsíða 23

Þessi samkeppni virkar því ekki ósvipað samstarfi,
enda þótt tilgangurinn sé allt annar. Á hinn bóginn er
'tið um alþjóðlegt samstarf netagerðarmanna og
skiPstjóra.
^á er að athuga samvinnu einstakra greina innan
''eiðitækninnar. Sá sem framleiðir vöru, hvort sem
Pað er eitthvert hjálpartæki í brú, skip eða vinda eða
°kk, veiðarfæri eða einhver hluti veiðarfæris, hann
V ertiur að snúa sér til skipstjóra eða útgerðarmanns til
a vekja athygli á vöru sinni. Slík tengsl eru lífs-
nauðsynleg fyrir framleiðandann og a.m.k. mjög
P u§averð fyrir skipstjórann og útgerðarmanninn.
u vöruúrvalið er fjölbreytt og samkeppnin mikil og
'Pstjórunum og ekki síst útgerðarmanninum, sem
erður að borga brúsann, er mikill vandi á höndum.
tundum tekur peningaleysið sjálfsagt ákvörðun um
a hvað gera skuli en oft er byggt á ummælum ann-
arra, þegar ákvörðun er tekin, enda þarf mikið til að
§eta vegið og metið réttilega kosti og galla tækisins
þ,a Ve'ðarfærisins og borið saman við aðra valkosti.
a vaknar sú spurning, hvort þessir menn hafi fengið
a nienntun, sem kemur þeim að beinu gagni við slíka
' arðanatöku. Ég ætla að geyma svarið um hríð.
ðli málsins samkvæmt eru ætíð bein tengsl á milli
. eta§erðarmanna og skipstjóra. Netagerðarmaður-
jm fær alltaf upplýsingar um reynslu skipstjórans af
• 1 atiærunum og einnig óskir um ákveðnar breyt-
3 fa.r' ^etagerðarmanninum getur verið mikill vandi
sen°ndum með það að uppfylla óskir skipstjórans,
stur>dum geta verið nokkuð óraunhæfar. í mjög
^ 0rgum tilvikum geta tilraunir með líkön í tanki
Se^ Par) mjög mikið. Bæði skipstjórinn og neta-
fV].r arrnaðurinn geta þá miklu betur gert sér grein
- ’r áhrifum tiltekinna breytinga.
fr .rd°ara er að gera grein fyrir tengslum opinberra
lönd'11^3 V*^ ^ina ^dpana. Hér er mikill munur eftir
°g einstaklingum. Slíkir fræðingar eiga að
su ., 5 cniMaKU
eie' ^ a^en§iie§ar greinar fyrir hina hópana bæði um
þu m ranr>sóknir og tilraunir í öðrum löndum. Peir
gerð3 ^ ^St V1^ kennsiu a sínum sviðum fyrir neta-
ieitaarmann’ skiPstjornarmann °§ útvegsmann og
Þön 6^'r ten§sium °§ upplýsingastreymi við þessa
þútj3,°® Þa framleiðendur, sem eru á einn eða annan
keð' ^ ^3115, sv>ði. Hér er yfirleitt veikasti hlekkur
til iUnnar- í sumum löndum eru slíkir fræðingar ekki
Þarf - ftSV° ^air’ ar> Þeir ®eta ekkl sinnt oiiu ÞV1 sem
veg f3 ,®era- Skortur á fjármagni kemur einnig víða í
l0þs ^rir Þá tilraunastarfsemi, sem nauðsynleg er og
Sem V]antar V1^a rmuðsynlegar menntastofnanir, þar
s 'kir fræðingar ættu að réttu lagi að kenna sín
fræði. Enda þótt kennslan sé skipulögð fyrir nemana,
er hún ekki síður gagnleg fyrir kennarann bæði til að
fá betri yfirsýn yfir sitt fag og ekki síður til að stofna
til tengsla við nemana, sem væntanlega eiga eftir að
komast í mikilvægar stöður á einhverju sviði veiði-
tækninnar eða tengdar henni á einhvern hátt.
Hér að framan hefur verið reynt að sýna fram á
nauðsyn samvinnu á milli þeirra aðila, er tengjast
veiðitækni. Það er því ekki úr vegi að rekja það,
hvernig nýjungar í veiðarfærum verða raunverulega
til nú á dögum. Hugmyndin, hvaðan sem hún kemur,
er fyrst reynd í líkani í tilraunatanki. Líkaninu er
breytt á ýmsa lund til þess að fá það til að vinna sem
best. Næst er veiðarfærið prófað í fullri stærð og
athugað með ýmsum mælitækjum og myndatöku og
reyndar neðansjávarsjónvarpi nú til dags. Oft þarf
enn að breyta ýmsu til þess að veiðarfærið vinni sem
best. Samhliða eru gerðar athuganir á atferli fiska
gagnvart veiðarfærinu og því e.t.v. breytt með hlið-
sjón af þeim athugunum. Þá er enn eftir að prófa veið-
arfærið við venjulegar veiðar og kemur þá í ljós, hvort
skipstjórar og útgerðarmenn telja veiðarfærið betra
eða verra en það sem fyrr var notað. Er þá ekki aðeins
um beinan aflasamanburð að ræða, heldur kemur
margt fleira til svo sem olíukostnaður og annar kostn-
aður, hvernig það er að vinna við veiðarfærið og hvort
það er stórtækt á smáfisk eða friðaðar tegundir.
Við þessa tilraunastarfsemi koma allir hópar veiði-
tækninnar við sögu, tækjamenn, veiðarfærasérfræð-
ingar, atferlisfræðingar, netagerðarmenn, skipstjórar
og útgerðarmenn. Og þetta er eðlilegur gangur mála.
Aðalhlutverkin eru hins vegar í höndum veiðarfæra-
tanks og neðansjávarsjónvarps, þannig að þessi upp-
færsla verður ekki sviðsett á íslandi.
Engu að síður eru ýmis veiðarfæri, sem sett eru upp
af íslenskum netagerðarmönnum og eru í notkun á
íslenskum skipum, einmitt þróuð í tönkum og
beinum athugunum af erlendum aðilum í veiðitækni-
keðjunni. Hér hjálpar alþjóðlegt samstarf okkur,
enda þótt mikið hallist á merinni með samstarfið. Og
þá vaknar sú spurning, hvort þetta sé ekki eðlilegasta
og ódýrasta leiðin. Hún fer í salt í bili.
Enn er þó ósvarað þeirri spurningu, hvort við
íslendingar séu ávallt þiggjendur í alþjóðlegu sam-
starfi í veiðitækni. Sem betur fer er svo ekki. Fyrsta
hleraflotvarpan í heiminum sem reyndist brúkleg, var
íslensk. Við höfum gert umfangsmeiri möskvatil-
raunir en margar þjóðir aðrar og á sviði veiðarfæra-
iðnaðar höfum við staðið okkur mjög vel og flutt tölu-
vert út.
ÆGIR — 359