Ægir - 01.06.1985, Blaðsíða 42

Jón Ó. ísberg:
Sjómennska í Grindavík
Veibar
Eitthvað er það á reiki í
gömlum heimildum hvenær
vetrarvertíð átti að hefjast, en
samkvæmt úrskurði lögréttu-
manna á Alþingi 1578, skyldi
vetrarvertíð eigi byrja sfðar en á
Pálsmessu þ.e. 25. jan. í Pinings-
dómi 1490 segir að vetrarvertíð
skuli lokið á föstudegi þegar níu
nætur eru af sumri. Vetrarvertíð
til forna við Suðurland hefur því
staðið yfir í 14 vikur.
Þegar hið gregorianska tímatal
var lögleitt á Alþingi árið 1700
breyttust dagsetningar er vörðuðu
upphaf og lok vertíða. Eftir 1 700
skyldi vetrarvertíð hefjast á Kynd-
ilmessu þ.e. 2. febrúar og standa
til 12. maí. Sú venja skapaðist að
telja 11. maí lokadag því þann
dag var farið í síðasta róðurinn.
Við Faxaflóa og víðar gilti sú
regla, að úr lokadagsróðri átti að
vera lent fyrir kl. 12 á hádegi. Ef
formenn hirtu ekki um þessa
venju, gátu þeir átt á hættu að
hásetarnir sneru skipinu réttfyrir
utan lendinguna, og reru því með
skutinn að landi. Var það til
mikillar háðungar fyrir forrnam1
að Ijúka vertíð með þessun1
hætti.
Öldum saman var færið eina
veiðarfærið sem íslendingar no
uðu. Veiðiskapurinn var þá ek
flókið fyrirbæri, menn reru út a
miðin beittu sín færi og drógU'
uns nóg þótti og sneru þá í lan
Með tilkomu annarra veiðarfseta-
línu og neta breyttist veiðiskapnr
inn all verulega. í Grindavíkbyn
uðu menn ætíð vetrarvertíð me
færaveiðum en er loðnan kom
miðin var skipt yfir á net, sum'r
voru einnig með lóð. Róður ho -
vanalega um kl. 5 að morgnl'
menn fengu sér eitthvað í svang
inn áður en lagt var af stað, vana
lega kaffi og brauð. Skipið varse
niður með þessum orðum
mannsins: „Setjum nú hendur a
það í Herrans nafni". Hvermaður
334-ÆGIR