Tímarit lögfræðinga - 01.09.1952, Síða 17

Meiöyröi og meiöyröam&l.
137
við B, sem hann veit, að þegar er kunnugt um þær. Þá
hefur sögn um þær ekki víðara farið en hún var áður
komin. Það er loks ekki saknæm útbreiðsla meingerða, þó
að A greini frá þeim samkvæmt borgaralegri skyldu sinni,
t. d. vitni í dómsmáli, sbr. og 126. gr. hegnl., eða vegna
réttmætra hagsmuna sinna, eða almennings, t. d. kæri til-
tekinn mann fyrir tiltekið brot eða geti þess í kæru sinni,
að hann eða aðrir gi’uni hann um það. Dómari, sem í dómi
sínum verður að sveigja að mannorði manns vegna rök-
stuðnings niðurstöðu sinnar, verður ekki sekur um út-
breiðslu meingerða þessara.
1 hegnl. 1869 er ekki vikið að útbreiðslu ærumeiðinga,
sbr. 217.—219. gr. Aldrei mun þó hafa verið dregið í efa,
að útbreiðsla ærumeiðinga væri refsiverð, væntanlega eftir
analógíu meiðyrðagreinanna.1) Fyrir landsyfirdóm hafa
að vísu komið mál, þar sem um útbreiðslu ærumeiðandi
ummæla hefur verið að tefla, en heimildar hefur ekki verið
getið í þeim málum,semnefnd voru (bls. 136 2.mgr.),svoað
útbreiðsluna mátti telja frumlega ærumeiðingu. 1 dómi ein-
um frá 19122) segir frá því, að í blaðagrein einni var
opinber starfsmaður sagður hafa verið borinn „æruleysis-
sökum“, sem almenningur kunni oft að leggja trúnað á,
þó að þær séu ósannar. Hafi aðili ekki borið þessar sakir
af sér, en það valdi siðspillingu með þjóðinni, ef það sé
ekki gert, enda var því haldið fram, að tilgangur með
greininni hafi verið að reyna að fá stefnanda í héraði til
að hrinda af sér áburði þessum. 1 málflutningnum var fyrst
bent á sakargiftir þessar og vitnað til þess, hvar þær voru
að finna í blöðum þeirra tíma. 1 málinu var því sannað, að
sakir hefðu verið bornar á aðilja, sem nefna mætti æru-
leysissakir. 1 dóminum er talið, að í téðri blaðgrein hafi
ekki verið tekið fram, hverjar sakir þessar væru, og jafn-
framt hafi verið gefið í skyn, að æruleysisáburður blað-
anna, þar sem sakirnar voru nánara greindar, muni ekki
!) Sbr. Goos Str R Spec. Del I. 268.
2) Dómasafn VIII. 736.