Tímarit lögfræðinga - 01.09.1952, Side 41

MeiöyrOi og meiöyröamál.
161
eskju um ærumeiðinguna. Hinsvegar mundi mega reikna
frestinn frá vitneskjunni um inn seka í þessu tilviki, ef
kref jast má opinberrar málshöfðunar, því að opinber rann-
sókn kann þá að leiða í ljós ærumeiðinguna. Frestur eftir
29. gr. hegnl. getur því vel orðið skemmri en skemmsti
frestur eftir 81. gr. hegnl. Sögn sækjanda um það, hvenær
hann hafi fengið vitneskjuna mun verða að taka trúnalega,
nema hún þyki ósennileg eða henni sé hnekkt.1) Frestur
þessi er þó lengdur um 3 mánuði, ef inn ærumeiddi andast
innan 6 mánaða frestsins eða ef einkamál ónýtist, og telst
sá frestur frá andláti eða frá ónýtingu máls. Stundum ber
svo við, að ærumeiddur maður krefst opinberrar máls-
sóknar, en synjun um hana berst honum svo seint, að 6
mánaða frestur er liðinn. Þá er athugandi um fyrningu
sakar. Fyrir hegningarlög nr. 19/1940 var talið, að heimild
til höfðunar éinkamáls væri ekki glötuð, þó að 1 árs frestur
til höfðunar máls samkvæmt 68. gr. hegnl. væri liðinn, ef
einkamál var höfðað áður en 3 mánuðir voru liðnir frá því,
er synjun um opinbera málshöfðun varð sækjanda kunn eða
sýknudómur eða frávísunar varð honum kunnur.2) Ef nú
verður sýknað af ákærum ákæruvaldsins eða ákæruvaldið
neitar að höfða opinbert mál, þá sýnist ekki vafi á því, að
nota beri analógíu 2. málsgr. 29. gr. hegnl.
Fyrning saksóknarheimildar veldur sýknu af refsikröfu,
eins og kunnugt er.3)
Vera má, að sú vörn komi fram, aö sóknaraðili hafi gefiö
sök u'pp. Ef ákæruvaldið á skilorðslaust sókn sakar, þá fer
um uppgjöf eftir 29. gr. stjórnarskrár nr. 33/1944 sbr. 24.
gr. laga nr. 27/1951. Ef ákæruvaldið á saksókn eftir kröfu
aðilja, þá getur það synjað um höfðun opinbers máls og
kveður á um það með sama hætti og annars, er það ákveður,
að slíkt mál skuli ekki höfða, er því þykir sem ekkert refsi-
vert sé um að tefla eða ónógar sannanir vera fengnar um
i) Sbr. Hrd. VIII. 100.
-) Sbr. Dómasafn I. 164 (hæstar.dómur), X. 133, sem virðist gera ráö
fyrir sama.
“) Dómasafn I. 164, X. 133.