Tímarit lögfræðinga - 01.10.1956, Blaðsíða 44

og slæma umgengni í sambandi við mörg mannvirki hér-
lendis, einkum eftir að jarðýtur og önnur stórvirk vinnu-
tæki komu til sögunnar. Frágangur á mörgum vegarköfl-
um, þar sem jarðýtur hafa verið notaðar, er t. d. mjög
vítaverður, þótt dæmi hins gagnstæða verði, sem hetur
fer, nefnd, sbr. t. d. frágang á veginum yfir Vatnsskarð
og Holtavörðuheiði. Á prenti hefur og verið átalinn frá-
gangur á Skeiðfossrafstöðinni,, en liins vegar er frágang-
ur á Ljósafossstöðinni til hreinnar fjTÍrmyndar. Hér veld-
ur, hver á heldur, og i mörgum tilfellum er það skiln-
ingur forráðamanna mannvirkja á gildi góðrar umgengni
og náttúruverndar, sem sköpum ræður. Er vert að nefna
hér eitt dæmi, sem til mikillar fyrirmyndar er i þessu
efni. Fyrir sjö árum var byggð brú yfir Laxá í Þingeyjar-
sýslu á veginum frá Arnarvatni norður með Mývatni að
vestan. Laxá rennur þarna sem annars staðar milli
fagurra, gróðursælla hraunbakka, og á brúarstæðinu er
undurfagur hólmi i ánni. Er hann vaxinn hvönn og blá-
gresi. Þeir Mývetningar, er stjórnuðu brúarbyggingunni,
fluttu grjót og hnausa í hleðslu allangt að, en þyrmdu
Iiins vegar bökkum árinnar. Og svo nærgætnislega var
unnið, að i hólmanum var varla troðin niður nokkur
blágresiplanta. Slík ræktarsemi og snyrtimennska og skiln-
ingur á gildi þess að eira náttúrunni, er sannarlega þess
virði, að getið sé.
Náttúruspjölin blasa því miður víða við. Hjá Brjánslæk
á Barðaströnd eru einhverjar hinar fegurstu jurtaleifar
frá tertiertímanum, sem til eru i nokkru landi. Sérhver
ferðamaður, sem þangað kemur, getur átölulaust rótað i
þessum leifum og tekið með sér leirflögur, sem að jafn-
aði molna niður lieima hjá honum, engum til gamans
né gagns. Ferðalangar gera sér gjarna að stundargamni
að brjóta niður og hafa á brott með sér dropsteinadröngla
úr Surtshelli, aðalprýði liellisins, og er þegar búið að
stórskemma liann og aðra hella landsins með slikum að-
förum. Hverir landsins og ekki sizt hinir fögru hverir á
234
Tímarit lögfrœöinga