Tímarit lögfræðinga - 01.10.1956, Blaðsíða 53

réttarins, er einnig skipta máli hér. Þær sýna og að nokkru
hvernig enskir dómarara vinna og setja fram rök dóma
sinna. E. t. v. má og nokkur skemmtan verða að sumu.
Frásagnirnar eru teknar úr: The Law Quarterly Review.
Vol. 72. Jan. 1956.
I.
Dómur The Court of Appeal í málinu: Prince Ernest
of Hannover v. Attorney General (1955).
Kröfur stefnanda voru þær, að viðurkenndur væri með
dómi réttur stefnanda til þess að hann væri brezkur ríkis-
borgari.
Til stuðnings kröfu sinni vísaði hann til laga frá tímum
önnu drottningar (1705). Lög þessi höfðu að vísu verið
felld úr gildi með lögum frá 1948, en það skipti ekki máli
um kröfu stefnanda, því að samkv. lögunum 1948, hélt hver
sá, sem var brezkur ríkisborgari, er þau gengu í gildi þeim
rétti sínum.
1 lögunum frá 1705 segir: „Allir afkomendur hennar
(þ. e. Sofíu prinsessu, kjörfurstaynju í Hannover) fæddir
og ófæddir skulu teljast ríkisborgarar þessa konungsríkis
frá fæðingu.“
Undanþegnir voru þó þeir sem kaþólskir voru.
Ef önnur ákvæði laganna en þessi hefðu ekki komið til
álita, gat krafa stefnanda ekki orkað tvímælis, því að
hann var beinn afkomandi kjörfurstaynjunnar.
En hér kom það til, að í inngangi laganna, þar sem gerð
var grein fyrir tilgangi þeirra, var ákvæði á þessa leið:
„1 því skyni, að allir afkomendur hennar (kjörfurstaynj-
unnar) verði hvattir til þess að kynnast lögum og stjórnar-
háttum þessa konungsríkis er það rétt og skynsamlegt að
þeir gerist borgarar á meðan yðar hátign er lífs“.
Spurningin, sem svara þurfti, var því sú, hvað fælist í
orðunum: ,,á meðan yðar hátign er lífs“.
Af hálfu stefnanda var staðhæft, að hin tilgreindu orð
fælu ekki annað eða meira í sér en það að gera bæri þá
Tímaril lögfræðinga
243