Tímarit lögfræðinga - 01.10.1956, Síða 46

merkir af náttúru sinni eða sögu“. Enn fluttu sömu þing-
menn fyrirspurn til menntamálaráðherra um það á þing-
inu 1950, hvað endurskoðun þeirri liði, er þingsályktunin
fjallar um. (Alþtið 1950. D, bls. 262—266). Loks er vert
að minnast á tillögu til þingsályktunar, sem Jónas Jóns-
son, alþingismaður, flutti 1948 um verndun Geysis i
Haukadal (Alþtíð. 1948, A, þskj. 501, bls. 920). Sú tillaga
hlaut ekki afgreiðslu þingsins.
IV.
Áður en vikið er að einstökum köflum frv. og greinum,
þykir rétt að drepa á nokkur almenn atriði, sem á reyndi,
þegar frv. var samið.
1. I frv. þvi til laga um náttúrufriðun, friðun sögustaða
o. fl., sem lagt var fram á Alþingi 1932 og 1933, var gert
ráð fyrir því, að fjallað væri í sama lagabálki um náttúru-
vernd og friðlýsingu merkra sögustaða. Ráðagerð sýnist
og vera uppi um sömu hætti i þingsályktun Alþingis frá
25. febrúar 1948. Semjendur þess frv., sem hér er lagt
fram, töldu ekki hyggilegt að hafa þenna hátt á. Yrði þvi
óhjákvæmilegt að kveða á um friðlýsingu þessara tvenns
konar minja i aðgreindum köflum frv., og væri mjög fátt,
sem tengdi þá. Myndi frv. við þá hætti verða óskýrara og
ruglingslegra. Hér er einnig á það að líta, að lítt gerlegt
væri og raunar ógerlegt að láta sömu j'firvöld fjalla um
náttúruverndarmál sem um mál, er varða friðun merkra
sögustaða. Þyi'fti því einnig að hafa sérálcvæði i frv. um
skipulag og meðferð á málum, er lúta að sögustöðunum.
Þessi tvennskonar friðunarandlög skortir þá þann eðlis-
skyldleika eða eðlistengsl, sem valdi því, að ávinningur
sé að x-æða þau í sama bálki. Þess íxxá og geta, að í löggjöf
NorðuiJandaríkjanna, Þýzkalands og flestra svissnesku
fylkjanna er þetta tvennt greint su,ndur. Þótt þessi háttur
sé valinn, þykir rétt að benda á, að brýn þörf er á fyllri
ákvæðum en nú eru í lögum um friðun mei'kra sögustaða,
en ákvæði urn það efni eru tengdari löguixx um forxx-
236
Tímarit lögfræSinga