Tímarit lögfræðinga - 01.10.1956, Síða 56

inn hefði neitt sérstakt aðdráttarafl fremur en t. d. skurð-
ur eða stigi.
Það orðalag dómsins að ekki verði séð að gryf ja í jörðina
hafi neitt sérstakt aðdráttarafl er, ef svo má segja, svar
heilbrigðrar skynsemi til þeirra, sem óttast að vörzlumenn
lands þurfi að sætta sig við óbilgjarnar kröfur, þegar bóta-
skyldan á rætur sínar að rekja til mats á venjulegu gáleysi.
III.
Cotton gegn Wallis (1955).
Mál þetta er talið hafa allmikla þýðingu fyrir arkitekta
og þá, sem láta reisa hús fyrir sig.
Stefndi hafði fengið stefnanda, er var arkitekt, til þess
að líta eftir byggingu húss og veitt honum umboð til þess
að gefa byggingameistaranum viðurkenningu um að verk-
ið væri unnið svo sem vera bar. Sex mánuðum eftir að
byggingunni var lokið gaf arkitektinn byggingameistar-
anum loka vottorð.
Tveim árum síðar, er stefnandi krafði stefnda um
ómakslaun sín, kom stefndi með gagnkröfu, sem hann
rökstuddi á þann veg, að stefnandi hefði ekki gætt þess
sem honum bar i eftirlitsstarfinu og ekki gengið úr skugga
um að efni væri rétt valið né smiði eins og smiðum sæmdi.
Héraðsdómur sýknaði af gagnkröfunni. Hann taldi að
visu, að nokkrir gallar væru á verkinu, en áleit þó að arlci-
tektinn hefði ekki brugðizt skvldu sinni, því að nokkurt
umburðarlyndi yrði að sýna, einkum þar sem byggingar-
kostnaður liússins hefði verið knúinn niður í lágmarks-
verð.
Meiri hluti „The Court of Appeal“ staðfesti þennan
dóm. Einn dómenda gerði ágreining og komst að orði á
þessa leið:
„Samningurinn gerir ráð fvrir því, að ef um er að ræða
galla, sem sjá má, þá sé það skylda arkitektsins að ganga
eftir því að byggingameistarinn bæti úr þeim. Arkitekt-
246
Tíviarit lögfrœöitiga