Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1922, Qupperneq 12

10
Og það er ekki svo mjög langt þangað til röðin kemur að
yður. Eftir nokkur ár verða sumir af yður, sem nú stundið
nám hjer við háskólann, komnir í ýmsar vandamestu og
ábyrgðarmestu stöðurnar í þjóðfjelagi voru. Ábyrgðin, sem
þá fellur á yður, er mikil. Það er ábyrgðin á framtíð þjóðar
vorrar, því það á ekki hvað síst við i fámenninu hjer hjá
oss bæði að
með eins manns anda
ávanst oft stórvirki þúsund handa,
og hitt, að glapræði einnar kynslóðar getur felt í rúst það
sem margar kynslóðir hafa varið kröftum sínum til að reisa.
Þessi ábyrgð er fallin á yður nú þegar. Því á þeim grund-
velli, sem þjer leggið á námsárum yðar, verðið þjer að byggja
síðar meir. Því traustari sem hann er, þeim mun öruggari
og fótvissari verðið þjer, þegar þjer komið út í vanda lífsins,
og þess meiri von er til, að störf yðar verði til heilla landi
og lýð. Þetta á aÆ vera yður hvöt til þess að nota námsár
yðar vel. Að reyna að afla yður eins staðgóðrar þekkingar
og yður er frekast unt í námsgreinum yðar, og ekki aðeins
i námsgreinum yðar, heldur eftir föngum í öllum þeim
fræðum, er sannmentuðum manni er skylt að kunna. Náms-
ár yðar liða og koma aldrei aftur. Það sem þá er vanrækt,
verður oftast nær aldrei unnið upp siðar, og þekking mann-
anna verður aldrei of mikil. — En önnur fræði eru það líka,
sem þjer enn síður megið gleyma eða vanrækja og eigi
verða af bókum lærð, en eru þó meira virði en öll heims-
ins bókvísi. Og það er það, að verða sannir menn og góðir,
trúir og tryggir því besta sem í yður er, rjettlátir og óeigin-
gjarnir. Því lengra sem þjer komist í þeim fræðum, því
meiri blessunar má vænta af störfum yðar.
Til yðar, ungu stúdentar, er nú bætist í hópinn,- vildi jeg
beina nokkrum orðum sjerstaklega. Þegar jeg fór að hugsa
um, hvað jeg ætti að segja við yður við þetta tækifæri, datt
mjer i hug það atriði úr Faust Goethes, er stúdentinn kemur
til Faust til þess að sækja til hans heilræði, en hittir Mefistofeles.