Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1941, Blaðsíða 98
96
sprett, slett í góm, gert snögga hreyfing og' tákna þá slíkar
rætur að stökkva (leika sér, gera að gamni):
leid- (WP. II, 402): lat. lödo, -ere, lösi, gr. Áí^ei sbr. /,oi5ooéco
„skamma“ og líklega lítill, gotn. leitils, sbr. miþ-litjan „hræsna
(með)“, mbþ. liz, litze „duttlungar“ (ef til vill hefir luzzil
„lítill“ í fhþ. af rótinni í ljótr haft áhrif á merkingarbreyting-
una í lítill í germ. málum).
leq-, léq- (laq-) (WP. II, 420) um líkamslimi, eig. „stökkva,
hreyfast snarlega“: leggr (arm-, fót-, liand-), sæ. lágg (e. leg
úr norrænu), sbr. Svartleggja „0xi“, lær, dö. laar (úr ‘lðliaz
eða *léhaz), sbr. gr. „með hælnum“, lat. lacertus „hand-
leggur“.
leguh- (WP. II, 426) „léttur í hreyfing'u“: léttr. gotn. leilits,
e. light, þý. leicht; frumg. *liht- er úr ‘linht- úr idg'. ‘lenguh-
to-, sbr. lunga, þý. lunge, e. lungs, lungi, kk. („lunginn úr
heyinu", það bezta úr lieyinu), lungr (í skáldskap) „hestur“
(eig. „liinn fljóti“)‘, sbr. egs. lungre „fljótur“, mhþ. lunger
„duglegur, kátur“, sbr. enn fremur gr. i/.ayvc, „lítill, léttur“,
lat. levis, lít. lengvas, lengvus „léttur“; sbr. enn fremur e.
lights „dýralungu“.
leng- (WP. II, 436) „rugga, dingla“: lít. lingéti „vagga“,
fornindv. lðqgala- „skökull (penis)“.
7) Þá eru loks nokkrar rætur, er byrja á I, er tákna að liggja
kyrr (hreyfingarleysi, máttleysi):
laqu- (WP. II, 380) „vatn, sjór“: Iqgr, egs, lagu, lá „vatn
við ströndina“, mlþ. lð „mýravatn“, sbr. lat. lacus, -us, lacuna,
fornírsku locli „stöðuvatn“.
legh- (WP. II, 424) „liggja, leggja“: liggja, leggja, e. lie og
lay, þý. liegen, legen, lega, kvk., Iqgn, félagi, e. fellow, log
(forlqg, orlqg), e. law, lag, laginn, lág, látr, sbr. gr. /iztoov,
lat. lectus, lægi, lóga (eig. leggja í lóg „loco ponere“, sbr. egs.
lóg ,,staður“); sílœgja „sjór“ (í Alv. 24, eig. „liið stöðugt
kyrra“, no. lögje „kyrrð milli stormsveipa“, sbr. ísl. lag og
ólag) o. fl.
légh-, lagh- (WP. II, 425) „íágur“: lágr (e. low úr norr.),
mhþ. laége „flatur“, lettn. lé/s „flatur“.
D. Gómhljóð.
I kaflanum á undan um varahljóð voru aðeins þær rætur
athugaðar, er byrjuðu á varahljóði, en ekki þær, sem enduðu