Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1941, Blaðsíða 129
127
yröi), sbr. drundhjassi „nöldursamur maður“, drundalegr,
lýs.orð, sbr. no. máll. drunta „hika“, fær. dronti „hægfara
maður“, sæ. máll. drunta, drynta, drönta, drömta „fara sér
hægt, drattast“, dö. máll. drynte, drönte, sömu merkingar,
skozku drunt „nöldursemi“. Vafasamt er, livort drungi „þoka,
dimma, syfja“ telst til þessarra orða. Eftirherma á hljóði og
svipað áðurnefndum orðum er drvmbill (drumbill) í merk-
ingunni „könguló“, shr. no. máll. drumhe „stór livespa“,
hjaltl. drummer-hee „hunangshýfluga“, e. máll. drumhle-
done, shr. enn fremur no. máll. drumhemælt „með liolri
rödd“, józku drum „rymjandi hljóð“.
ba’mb- (WP. II, 107): bamba, kvk. „trumba“ og bumba,
sagno. „slá trumbu“, fdö. homme og hamhe „trumha", no.
homme „matarskrína, lrumha“, austurfrísn. bumme „stórt
hlikkílát“, holl. bom „trumha“ og bommen „drynja“, e. hoom
,,drynja“, shr. þý. humhum, hammeln, bimmeln „hljóma“, sæ.
máll. humra „bjalla á reiðtygi“, humla, „enduróma“, bumb-
aldi og bombaldi (shr. slá bombalda um skólaleik einn, sjá
Safn til sögu ísl. 4, 94—95); bompa í nútíðarmáli er eftir-
herma ldjóðs, ef eittlivað dettur, boms, hvk. „holt liljóð“,
shr. no. máll. humsa og hums, dö. hum, bump, hums, hornh.
hompa „detta niður með dimmu hljóði“, e. hump. þý. bum(b)s
og hummen. Frumhljóð þetta er i gr. (lópPos „dimmt hljóð“,
alh. bumbulit „þrumar“, lít. hamhéti „muldra í skegg sér“.
bu- (WP. II, 112): baula, kvk. „kýr“, baula, sagno., og baul,
hvk„ sbr. fsæ. böla, i máll. haula, hála, no. haula, dö. höle
„öskra, grenja“, e. máll. bawe, shr. Iþ. hölen „æpa“. í idg.
málum er hu- eftirlíking á dimmum hljóðum, höggi og þess-
háttar, shr. gr. fh'ac, (h'Ca „ugla“, lat. huho „ugla“, huhilare
„öskra hu hu“, húlg. huh „ugla“, rússn. hyk „uxi“. Nafn
kýrinnar Síbilia i Ragn. s. loðbr. mun vera Sibylja (síhaul-
andi), af bylja ■=- haula, shr. Beli (jötun) og belja „kýr“, shr.
Ev. Lidén í Festskr. til Finnur Jónsson 1928, 358 nn. Til þess-
arra orða telst einnig Bevla, þerna Freys (sú, er annast um
að mjólka kj'rnar, shr. deigja dritin í Lokas. 56), shr. Nils
Lid í Jolehand o. s. frv. hls. 147; öðruvísi Sievers i PBB.
18, 583 n.
I germönskum málum kemur fyrir i mhþ. hue „högg“ (shr.
lettn. huka „hnefahögg", hukát „slá með linefa“), mhþ.
puchen, huchen, þý. pochen „herja með hnefanum“, holl.
heuken, sæ. boka, hauka „herja, slá“, einnig „grafa, róta“
eins og í isl. bauka (fornisl. „grafa, róta“, i nútíðarm. „hjástra