Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1941, Side 132
130
dómur, lófatak“ (eig. hávaðinn, sem er samfara), fornirsku
braigim „pedo“.
Svipuð liljóðrót er bralla „vera með hárevsti“, brall, livk.,
brella, kvk. „hrekkur, bragð“, brella, sögn og brellinn, sl)r. no.
máll. bralla „hafa hátt“, dö. hralle „æpa, gorta“, þý. máll.
brallen, shr. fdö. braale og no. máll. hraala „hafa liátt“;
brpllta (úr ’brall-utjan), sbr. no. máll. brolta „liafa hátt“,
og brulta, söniu merkingar, svissn. brollen „æpa bátt“; brpllta
gæti þó verið til orðið úr braulta (sbr. brauka, sjá rit mitt
Die Suffixe 104).
bhreg- (WP. II, 200) „brjóta“: breki, kk. „bylgja, blind-
sker“, einnig „eldur“, sbr. gotn. brikan, fbþ. brebban, þý.
brechen, egs. brecan, sbr. gotn. (Idjóðsk.) gabruka „brot“,
egs. bryce, kk. „molar“, fhþ. bruli (=bruch), fhþ. brocko,
j)ý. brocken; enn fremur brak, hvk. í merkingunni „viðar-
rusl, úrgangur“, sbr. mlþ. brak „brot, tjón“, enn fremur no.
lirake, kk. „einiviður", míþ. brake, kk., kvk. „grein“, e. brake
„þyrnirunnur, burkni“; brek, hvk. „ástríðufull krafa“ (brek
Brynhildar, Sig. sk. 19), í nútíðarmáli „óþekkt“ (barnabrek),
sbr. brekan, kvk. „áköf bón“ og breka, sögn, „biðja ákaft,
vera óþekkur“, no. máll. l)reka, sbr. egs. brecan í merking-
unni „knýja e-n til e-s“, sbr. no. máll. breka „liindra, skaða“,
fær. brek, bvk. „barmur, svik“, brekur, kk „vöntun, galli“, (sbr.
þý. gebreclien, mlþ. gebrek, hvk.); brák, hvk. „erfiði“ (harð-
brák) og bráka „brjóta, braka, skemma“, brákun, kvk. „tjón“
og brák, kvk. í merkingunni „fituskán á vatni“, brækja, kvk.
„fita, er óþefur er af, slæm lykt, úrsvöl þokubrækja“, enn
i'remur sögnin bráka, sbr. „það brákar ofan á vatninu", sbr. no.
braak, hvk. „liávaði, marr“, braaka „hafa hátt, brjóta“, fær.
brák, hvk. „brot, áreynsla", sæ. bráka „brjóta, gera sér far
um“, l)rák „hávaði, erfiði“. Þessi orð eru vafalaust gömul í
norrænum málum og ekki tökuorð úr mlþ. bráken (Torp),
tökuorð er aðeins brák í merkingunni „áhald til að elta skinn“.
Vafasamt er, hvort Brokkr, dvergslieiti, telst til þessarra orða
(á þá við smiðastarfsemi, sbr. þý. brocken, málm-sindur, sbr.
Sindri). skv. skýringu Goulds (Dwarfnames i PMLA. 1929,
943); á frekar við sögnina að brokka (brokkr „hestur, er
brokkar“), skylt brekka.
Vafasamt er enn fremur, hvort burkni, kk. telst til þessarra
orða, (F. Mossé í Mélanges elc. Henri Lichtenberger, Paris,
1934, 43 n., er ber saman fdö. barkanrod, dö. og sæ. máll.
barkena-roer (Bornholm), barkenrötter, hyggur upprunann