Dýraverndarinn - 01.05.1980, Side 21

Níu ára
Smásaga eftir Guðbrand. Á. ísberg
Þegar ég var níu ára gamall bjó
ég ásamt foreldrum mínum og
litlu systur í verkamannabústöðun-
um á Teglvaersvegi 13. Pabbi var
nýbúinn að missa vinnuna, svo við
urðum að flytja úr glæsilegu blokk-
inni okkar í verkamannabústaðina.
Verkamannabústaðarnir voru langt
frá gamla heimilinu okkar og þar
af leiðandi var ég langt í burtu frá
vinum mínum. Eg hef alltaf verið
lengi að kynnast svo ég var hræði-
lega einmanna fyrst í stað. Þetta
var um sumar svo ég var ennþá
einmanari en ef einhver önnur árs-
tíð hefði verið.
Bakvið húsið okkar var lítill
garður. Ekki meira en svona fimm
fermetrar. Meters há girðing var
umhverfis hann. í einu horninu
voru ruslatunnurnar. Er ég eitt sinn
var að fara út með ruslið kom ég
auga á kött, sem lá að mér virtist
í fyrstu algjörlega hreyfingarlaus.
Ég losaði mig við ruslapokann og
beygði mig svo niður til að athuga
hvort hann væri lifandi. Ég strauk
honum ofurvarlega hægt niður
eftir hnakkanum, en þegar ég kom
að annarri afturlöppinni mjálmaði
hann hátt og skerandi. Hann
rembdist við að standa upp og er
hann að lokurn tókst það sá ég að
hann dró aðra afturlöppina á eftir
sér. Þann rann upp fyrir mér ljós.
Hann var fótbrotinn.
Ég tók hann ofur varlega upp
þótt hann sýndi mér óspart tenn-
urnar. .Þetta var fallegur köttur
Svarmr fressköttur með hvítar
Guðbrandur Á. ísberg
loppur og maga. Feldurinn gljáði
í sólskininu og ég fékk nærri því
ofbirtu í augun er ég leit á hann.
Mér hafði alla tíð langað mikið í
kött, svo ég hljóp inn með hann
fullur vonar.
— Mamma, mamma, kallaði ég
þegar ég var kominn inn í eldhús.
Móðir mín leit upp frá eldavél-
inni.
— Hvað elskan? spurði hún
og leit blíðlega á mig.
— Mamma, byrjaði ég lágt, má
ég hafa þennan kött hjá mér?
Það leið nokkur stund þar til ég
fékk nokkurt svar.
— Eiríkur minn, byrjaði hún
rólega. — Heldurðu ekki að ein-
hver eigi þennan kött?
Kötturinn stökk niður á gólf
áður en ég gat svarað. Hann dró
afturlöppina á eftir sér og hvarf
inn í stofuna.
— Ég veit það ekki. Nei ann-
ars, ábyggilega ekki. Hann var ekki
með neina ól um hálsinn.
— En Eiríkur, byrjaði móðir
mín.
Ég var orðinn svo ákafur að ég
greip fram í móður og másandi:
— Mamma, þú sást að hann er
haltur. Ekki geturðu hent honum
á dyr svona á sig kominn, hrópaði
ég og náði varla andanum.
— Jæja, ætli þú megir þá ekki
hafa hann.
Ég hljóp um hálsinn á henni og
kyssti hana.
— Takk, sagði ég í sjöunda
himni, og fór í loftköstum inn í
stofu til að finna köttinn.
Ég varð að leita dágóða stund
þar til ég loksins fann hann, þar
sem hann lá undir annarri gardýn-
unni við stofugluggann.
— Komdu kallinn, sagði ég
blíðlega og lyfti annarri hendinni
til að klappa honum. Þá hvæsti
hann og klóraði mig á handar-
bakið. Ég sótti þá mjólk í skál
og gaf honum. Hann byrjaði strax
að lepja af miklum krafti og mjólk-
in hvarf eins og dökk fyrir sólu.
A meðan hann var að lepja
hafði ég sótt sjúkrakassann fram á
bað. Loksins tókst mér að binda
um löppina á honum, en þá var
hönd mín líka orðinn öll rispuð af
klóm hans.
Eftir þrjár vikur var hann orð-
inn góður í fætinum. Mér fannst
það kraftaverki líkast. A þeim
tíma höfðum við smátt og smátt
kynnst betur og betur og vorum
DYRAVERNDARINN
21