Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Blaðsíða 19

H E I M I R
95
ekki upp á þennan máta, aðrir en þeir, sem búa í
norðurhluta landsins, þá þykir mér líklegt, að þessi
sérkennilegi söngmáti sé runninn frá Dönum og öðr-
um Norðurlandamönnum, sem liertóku þennan lands-
hluta og liöfðu lengi á valdi sínu, eins og' mörg orð í
málinu bera vitni um.“
Eins og sjá má af þessu, er sagnaritarinn ekki alveg
viss um að tilgáta hans sé rétt, og ber því auðvitað að
líta á liana með gætni.
Allar miðaldirnar var unnið að þvi að fullkomna kór-
söngstæknina, þ. e. a. s. að semja margrödduð kórlög,
sem liöfðu þá kosli til að bera, að hver rödd var auð-
lærð og að samhljómurinn yrði fagur, þegar þær allar
komu saman. Eittlivert stollasta tímabilið í söngsögunni
er lö. öldin, en þá voru öðru fremur slílc lög samin. IIol-
lendingar og ftalir höfðu forystuna og börðust um sig-
urinn. Hollendingarnir voru hátíðlegir og þungir í sinni
músik, en Italarnir glæsilegir og fágaðir. ítalarnir unnu
ótvíræðan sigur í þessari samkeppni fyrir tilstilli Pale-
strina, hins mikla meistara og merkasta tónskálds ka-
þólskrar kirkju.
Óperur eða söngleikir eru tiltölulega ungt fvrirbrigði
í söngsögunni. Vagga óperunnar var Ítalía. Óperan kom
fyrst fram eftir að hið mikla tímabil hins fjölraddaða
söngs, sem drepið hefir verið á hér að framan, var liðið,
Um 1600 kom upp inikill áhugi fyrir því í Italiu, að
endurvekja liina fornu sorgarleiki. Var þá mikið um
það rætt af skáldum og sönglærðum mönnum, hvernig
Grikkir til forna hefðu farið að því að uppfæra sorg-
arleikina með söng. Síðan voru tilraunir gerðar, en forn-
gríski sorgarleikurinn varð þó ekki endurvakinn, eins
og menn höfðu ællazt til, heldur varð árangurinn af
þessari viðleitni sá, að nýtízku ópera varð til, en í henni
fékk kórsöngurinn brátt mikið hlutverk. Einnig nú á
dögum er nákomið samband milli óperu og kórsöngs.
Frh. á hls. 98.