Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Blaðsíða 37

HEIMIR 109
Paganini var kominn til Þýzkalands. Aldrei liöföu menn
áður heyrt annan eins snilling. Það var eins og blæju
væri svift frá augum Schumanns og það varð að óbif-
andi vissu í sál lians, að liann ætti að verða tónlistar-
maður og ekkert annað. Hann flýtti sé að láta móður
sína vita þelta og sagði meðal annars i hréfinu til lienn-
ar: „Allt mitt líf hefir verið óslitin harátta milli lög-
fræðinnar og tónlistarinnar. Nú stend ég á krossgötum.
Hvora leiðina? Fylgi ég röddinni i brjósti minu, þá vel
ég tónlistina, og þá hcld ég að ég velji rétt. Skrifaðu
sjálf Wieck i Leipzig og spurðu hann“. — Móður hans
var bylt við. Hún hafði húist við að sonurinn væri kom-
inn væri kominn að prófi, en það var nú öðru nær. Hún
skrifaði Wieck, sem kennt liafði syninum að spila á
pianó, og hann lagði til að hann veldi tónlistina. —
Schumann fór þá til Leipzig í annað sinn, en nú var
það til að læra músík en ekki lögfræði, og nú var hvorki
skrópað né vindhögg slegin við námið.
Schumann var nú orðinn tvítugur. Fyrir honum vakli
fyrst og fremst að verða píanósnillingur. Á tveim til
þrem árum bjóst hann við að geta náð Moscheles, sem
þótti þá öllum píanóleikurum meiri. Margt var til ó-
líklegra en að þetta mætti takast. Andríki Schumanns
og skáldlegri meðferð á tónverkum var viðhrugðið.
Vinum lians í Heidelberg vou ógleymanlegar þær stund-
ir, er hann spilaði fyrir þá, t. d. „Aufforderung zum
Tanz“ eftir Weher. „Nú lieyri ég að stúlkan talar“,
sagði hann meðan liann var að spila lagið, „hún talar
um ást. Og nú hevri ég alvörurð karlmannsins. Og nú
tala þau bæði saman. Það eru ástarorð“. En tilraunir
með 4. fingurinn i hægri liendi, til að gera hreyfingar
hans sjálfstæðar og óháðar hinum fingrunum, urðu til
þess að lömun liljóp í fingurinn og stundum alla hend^
ina. Þar með urðu frægðarvonir lians sem píanóleikara
að engu. Það varð honum samt sem áður til góðs, því
nú sneri hann sér af alefli að tónskáldskapargerð.:.
Framhald.