Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Blaðsíða 27

H E I M I R
99
unnar). Þannig varð mörgum þjóðlögum bjargað i'rá
glötun.
Á 19. öldinni vaknaði mikill áhugi á kórsöng um alla
Evrópu. Þessi kórsöngslireyfing breiddist brátt til Norð-
urlanda og gerði fyrst vart við sig í Danmörku, en þar
voru það einkum stúdentar og verkamenn, sem héldu
merki söngsins á lofti. Verkamennirnir eiga lieiður skil-
inn fyrir það, að hafa með fórnfýsi og áliuga sínum
átt þátt í að liefja kórsönginn til vegs og virðingar.
Hugsjón kórsöngsins — bver er hún?
Hún er fyrst og fremst sú sama og lijá allri tónlist-
artúlkun, að birta tónsmíðina almenningi. Músikin fæð-
ist í liuga tónskáldsins á þeim stundum, er andinn er
yfir því. Tónskáldið verður snorlið af gleði- eða sorg-
arkenndum og þá birtast þvi innri sýnir, „tónsýnir“,
og það fær ekki ró fyrr en þær hafa verið færðar i
letur á nólnablaðið. Það er hlulverk söngmannanna að
birta öðrum mönnum þessar tónskynjanir tónskáldsins,
þannig, að þeir með söng sínum vekji hjá áheyrendum
þá „stemmningu“, sem felst í tónverkinu og tónskáldið
fann, þegar það skóp verkið. Þegar menn hlusta á lcór-
söng, eiga þeir að geta glaðst yfir fögrum hljómum og
blæbrigðum lagsins.
Ef áheyrendurnir finna þessa gleði í huga og hjarta,
þá Iiefir kórsöngurinn sannarlega unnið gott verk. Söng-
urinn hefir þá hrifið hugi áheyrendanna frá hversdags-
legu amstri og áhyggjum og inn í nýjan heim, þar sem
sorgin býr ekki, en friður og gleði rikir — gleðin jdir
listinni. Tími og rúm er þá ekki lengur til fyrir vitund
áheyrandans, öll hugsun er stöðvuð — eða réttara sagl:
Áheyrandinn liefir heilla/.t af fegurð liljóms og hljóð-
falls og gefið sig allan á vald töframagni tónanna. Þeg-
ar þessum söngfjötrum liefir verið svift af manninum,
er hann orðinn allur annar en áður og sér margt í nýju
Ijósi. Hversdagslegar áhyggjur verða þá lítils virði hjá