Heimir : söngmálablað - 01.12.1938, Blaðsíða 36

108
IIEIMIR
áður hafði liann mist föður sinn. Móðir lians vildi að
hann yrði lögfræðingur og að vilja hennar fór hann til
Leipzig til liáskólanáms.
Námsárin. Ekki undi liann sér vel i Leipzig fyrst
framan af. „Leipzig er andstyggilegt hreiðnr, þar er
enga gleði að finna“, skrifar hann vini sínum nýkom-
inn til borgarinnar. „Náttúran — hvar finn ég hana?
Hér er hvorki dalur, fjall eða skógur, hvergi unaðsstað-
ur á einverustund......“ (Úr hréfi til móður lians). En
brátt náði lífið tökum á honum. Næstu árin liðu eins og
draumur. Hann gleymdi sér í gázka ungra ljóða. En
lögfræðina vanrækti hann. Hann leit aldrei i hók.
Hann taldi þó móður sinni trú um, að hann slundaði
námið eins og skyldan krafðist, en lieldur ekki meira.
Hann notaði háskólanámið sem einskonar skálkaskjól
fyrir þetta frjálsa og glaða líf. Hann kynntist ])íanó-
lcennaranum Friedrich Wieck og heyrði Klöru dóttur
hans spila. Hún var þá aðeins 9 ára gömul, en þó orð-
in snillingur. Hún varð síðar kona hans. Píanóleikur
hennar opnuðu augu lians fyrir því, hve langt var hægt
að komast með skipulögðu námi og tók hann tíma í
píanóspili hjá föður hennar. Úr þessu verður hugur
hans allur bundinn við tónlistina. Enda þótt hann segð-
ist ekki þekkja annan stað hetri fyrir unga tónlistar-
nemanda en Leipzig, þá flntti hann sig þó lil háskóla-
borgarinnar Heidelherg, til að „lesa lög og ljúka prófi“.
Heidelberg er glaður stúdentabær í Suður-Þýzkalandi
og er þar mikil náttúrufegurð. Þetta lokkaði Schumann.
Ekkert varð úr námi hjá honum þarna í borginni. Hið
glaða stúdentalíf glapti hann. Og þegar sumarið kom,
tók hann malinn og stafinn í hönd og ferðaðist um Sviss
og komst alla leið til Italíu. Þetta var þó snögg ferð, því
pvngjan léttist fljótt. Þannig liðu árin í Heidelberg og
var ekki annað sýnna en að Schumann myndi aklrei ná
prófi. En þá kom fyrir atburður, sem hreif liann út úr
þessu iðjulausa stúdentalífi. ítalski fiðlusnillingurinn