Nýja stúdentablaðið - 01.02.1947, Síða 22

í borginni okkar eru ímsar frægar
biggingar, t. a. m. Háskólinn, Hótel
Borg og Unuhús. Unuhús er ekki
glæsileg höll, en það mun standa í
hugmindaheimi Islendinga sem eins-
konar álfheimar, meðan íslensk menn-
ing lifir. Og þióðin unnir „ofvitunum",
sem kvöddu þar dira. Húsbóndinn
þar, Erlendur Guðmundsson, andað-
ist firir skömmu.
aðir, og verður vonandi munað eftir þeim göfuga vitnisburði
guðsmannsins. Hann læst vera öldungis undrandi á þessari
afstöðu manna til samningsins, og reinir liann að skíra það
firirbrigði og færa þjóðina á sáluhjálplega braut. Magnús
segir, að hin langvinna réttindabarátta iiafi leitt til ofnæmis
með þjóðinni, hún sjái ímindaðar hættur og vilji fara var-
lega, en varúð geti orðið að sjúkleika og meira að segja
dauðameini. Með þessu liefur dánuinaðurinn að sínu viti
sannað, að víðar er pottur brotinn um andlega heilhrigði en
í háskólanum, þvíað meginþorri Jijóðarinnar sé sefasjúkur.
I upphafi greinarinnar segir höfundur: „Fúkirði hafa
verið, eru og skulu altaf verða til skamniar og forheimskun-
ar.“ Auðhiggjumenn hafa leigið undir því ámæli að slá höfð-
um sínum við stein staðreindanna án þess að sannfærast. En
Magnúsi nægir ekki sá starfi, lieldur hamast hann einnig við
að snoppunga sjálfan sig. Sennilega langar liann til að koin-
ast í tölu pfslarvottanna, en villist í einhverju fáti á málstaðn-
um. Píslarvottarnir voru flestir einhverskonar umhótamenn.
Magnús gleimir alveg, að flugvallarsamningurinn var gerður
af lítt skiptu þingfilgi tveggja stjórnmálaflokka. Ég er ekki
kunnugur í herhúðum þeirra, en ástandið hlítur að vera
nokkuð hágborið og róstusamt með líðnum, úrþvíað æðsti
prestur þeirra filkinga h'sir ifir, að sér virðist sem andleg
heilhrigði manna sé á förum. Ég get hrest hinn hrelda sálna-
hirði með því, að hið andlega ástand í hjörð hans er ekki
jafnglæsilegt og hann segir í þessari grein. Auðhiggjan á
svo öruggu filgi að fagna á Islandi og hefur glapið svo mörg-
um sín, að talsverður hluti þjóðarinnar mundi hiklaust fórna
sjálfstæði ríkisins, ef hann héldi, að þeirri stefnu væri
borgnara en áður. Þar er herstöðvamálið órækt vitni og af-
ctaða íhaldshlaðanna til þess. Magnúsi er því óhætt að út-
skrifa nokkurn hluta af íhaldsmönnum þessa lands af þessu
alsherjargeðveikrahæli sínu. Ilann getur þakkað fórnfúsri
haráltu sinni firir auðhiggjuna hér þessa þjóðlegu afstöðu
margra flokksfélaga sinna. Afturámóti sína þessi ummæli
Magnúss vel, hve mikill ótti og skelfing hefur gripið um sig
hjá foristuliði afturhaldsins í landinu og hve hrætt það er
við eigin gjörðir.
20
NÍJA STÚDENTABLAÐIÐ