Hlín - 01.01.1925, Síða 57

Hlln
55
einn þriðja mjöls á móti hinum, sem höfðu jafnmikið
blóð. Þegar frú Holm hafði bragðað á slátrinu hjá öll-
um, sagði hún: »í þessu slátri er eitthvað sem hinar hafa
ekki, en það dæmi jeg langbest.« Pað voru grösin. —
Mjer hefir verið sagt, að á afskektu koti norður í Víði-
dal hafi búið fátæk kona ekki alls fyrir löngu. Frá þvi
á þorra og fram á vor hafi hún framfleytt sjer og fjöl-
skyldu sinni á einni mörk af nýmjólk og einum hnefa af
fjallagrösum á dag handa hverjum einum; en að hún var
ekki þróitlaus sýndi sig á því, að um vorið gekk hún
í kafaldshríð til bygða, og náði í læknishjálp handa
veikri konu á heimilinu. — Ef fleiri sannanir þyrfti fyrir
næringargildi fjallagrasa, þá mætti minna á hreindýrin
sem var skotið hjer á land seint á 18du öldinni — 1773
— og hafa síðan hafst hjer við á öræfum og útkjálkum
landsins fulla hálfa aðra öld. Mælt er að þeim muni mikið
hafa fjölgað; þau ganga með öllu sjálfala; enginn kemst
í horsekt þeirra vegna, því enginn ber neina ábyrgð á
þeim, en þau eru börn náttúrunnar og kunna betur að
meta gæði hennar en jafnvel sjálfir mennirnir. Pegar svell
og klaki hylur freðna fold, og »ekki er hundi út sigandi«
niðri í bygð, þá reika hreindýrin um reginfjöll og heiðar,
krafsa upp gaddinn og ná sjer í fjallagrös, það er helsta
líknin þeirra sem lifa. — Eitt með fleiru, sem sýnir ótví-
rætt hve grös eru alment lítið notuð er það, að í öllum
þeim skýrslum sem jeg hefi sjeð um matvælanotkun í
skólum landsins og viðar, þá er hvergi minst á fjallagrös,
hvergi nefndar hitaeindir þeirra nje bætiefni.
Tvennskonar lit má lita af fjallagrösum, með mismun-
andi aðferð: Ijósbrúnt og dökkbrúnt.
Eitt er enn ótalið, en það er hve yndislegt það er að
fara á grasafjall! Hver getur t. d. lesið »Grasaferð« Jón-
asar Hallgrímssonar, án þess að fyllast eldlegri hrifning
yfir íslenskri náttúru og allri þeirri blessun sem hún ber
í skauti sínu fyrir auga, hjarta og hönd?