Hlín - 01.01.1925, Qupperneq 62

60
Hlín
hafa legið dauðvona sjúklingar innan hennar verkahrings.
— Þessu fyrirkomulagi er jeg algerlega á móti. Nú á
tímum er ekki álitið nóg að hjúkra dauðvona sjúklingum
eingöngu. Starfssviðið hefir víkkað. — Mikið hefir verið
rætt um berklaveikina á landi voru, um vöntun á þrifnaði
o. fl. Að öllu þessu á hjúkrunarkonan í sveitinni eða
kauptúninu að snúa sjer. Hún á að vera nokkurskonar
heilbrigðispostuli, ferðast um sveitina, bæ frá bæ, veita
fólki ráð og dáð, útrýma óþrifnaði, kenna fólki einangr-
un sjúklinga, sjá um sótthreinsun, líta eftir smábörnun-
um og í stuttu máli vera altaf til taks í heilbrigðissökum.
Og væri það ókleyft fyrir mjög fátækar sveitir að bera
kostnaðinn, gætu þá ekki tvær—þrjár sveitir slegið sjer
saman og reynt að hafa gagn af sömu hjúkrunarkon-
unni, í það minsta til bráðabirgða?
Til þess að geta framkvæmt svo umfangsríkt starf í
þarfir hjúkrunar og heilbrigðis til sveita, þarf áreiðanlega
lengra nám en 1 ár á einum spítala; 2 ár er allægsti
tími, enda er það áform okkar, að hverri hjúkrunarkonu
er lærir við fjelag okkar 2 ár, standi til boða að taka
fullnaðarnám (3ja ára) sje það ósk hennar eða þess um-
dæmis er hún vinnur við, er fram í sækir.
Að lokum vil jeg benda á smágrein úr Læknablaðinu
(júní — júlí), þar sem tilfærð eru orð eftir Steingrími hjer-
aðslækni Matthíassyni á Iæknafundi í Reykjavík 30. mars si.:
„Loks má teljast nauðsynlegt að i hverju lœknishjeráði
sje a. m. k. ein hjúkrunarkona, en helst margar, er hjúkr-
að geti sjúklingum á heimilum þeirra og kent alþýðu var-
úð og þrifnað. Petta mundi spara afarmörg pláss á sjúkra-
húsum eins hjer og i öðrum löndum.“
Jeg er hjeraðslækninum algerlega samdóma í þessu
máli, enda veit jeg til að allvíða í fátækum og afskektum
hjeruðum í Noregi og Finnlandi eru lærðar hjúkrunar-
konur og hefir það sýnt sig að það hefir orðið hjeruð-
unum til stórsparnaðar. Slíkt ætti því ekki að vera ófram-