Dvöl - 01.01.1937, Side 11

D V O L
5
ar var vanur að koma með okk-
ur hingað, og sunnudag nokkurn
sagði hann mér hlæjandi, að í
næsta skipti ætlaði hann að koma
með vin sinn með sér. Ég skildi
auðvitað, hvað hann fór, og sagði,
að þess gerðist ekki þörf, því að
ég var skírlíf, herra minn. Dag-
inn eftir hittum við samt sem áð-
ur hr. Beaurain í járnbrautar-
lestinni. Hann var þá langtum
ásjálegri en nú. En ég hafði
ákveðið að gefa mig ekki að hon-
um og það gerði ég heldur ekki.
Svo komurn við til Bezons. Yeðr-
ið var indælt og okkur leið un-
aðslega; og jafnvel núna, þegar
veðrið er eins og það var þá, verð
ég frá mér numin, og þegar ég
er uppi í sveit, þá ræð ég hreint
ekkert við mig. Grængresið,
fuglasöngurinn, kornið, sem
bærist fyrir vindinum, þjótandi
svölur, angan blómanna, valmú-
urnar, margaríturnar, allt hjálp-
ast þetta að til þess að æsa mig
upp. Það er eins og vín, sem
maður er óvanur að drekka. —
Jæja, veðrið var indælt, hlýtt og
bjart og það komst inn í líkam-
ann gegnum augun, þegar mað-
ur horfði í kringum sig, og gegn-
um munninn með andardrættin-
um. Rose og Simon föðmuðust
allan tímann og við horfðum á.
Hr. Beaurain og ég gengum á
rftir þeim og mæltum varla orð,
því að þegar fólk þekkist lítið, á
það erfitt með að brjóta upp á
umtalsefni. Pilturinn virtist feim-
inn, og mér þótti gaman að sjá
hann svona vandræðalegan. Að
síðustu komum við að litlum
skógi. Þar var svalt og við sett-
umst öll niður undir trjánum. —
Rose og unnusti hennar skopuð-
ust að mér fyrir það, hvað ég
væri alvörugefin, en þér munuð
skilja, að ég gat ekki verið öðru-
vísi. Því næst tóku þau að faðm-
ast aftur og bly^ðuðust sín ekki
g.agnvart okkur fremur en við
værum ekki til. Svo fóru þau að
hvíslast á, síðan stóðu þau á fæt-
ur og gengu burt inn á milli
trjánna, án þess að segja auka-
tékið orð. Þér getið ímyndað yð-
ur, hvernig mér varð við að vera
þarna ein með þessum unga
manni, sem ég sá nú í fyrsta sinn.
Það kom dálítið fát á mig, þeg-
ar ég sá þau fara, en svo óx mér
hugrekki, svo að ég gat talað. Ég
spurði hann, hvað hann gerði og
hann sagðist vera búðarmaður í
vefnaðarvöruverzlun, eins og ég
sagði yður áðan. Nokkra stund
töluðum við þannig saman, en
við það óx honum kjarkur og
hann ætlaði að gerast nærgöng-
ull, en ég sagði honum eindreg-
ið að halda sér í skefjum. Er
þetta kannske ekki satt, hr. Be-
aurain?
Hr. Beaurain, sem í skelfingu
einblíndi á fætur sér, svaraði
ekki og hún hélt áfram:
— Þá sá hann, að ég var siðlát
stúlka og játaði mér nú ást sína
kurteislega, eins og siðuðum