Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 12

6
D V Ö L
manni sómdi, og eftir það kom
hann á hverjum sunnudegi, því að
hann var mjög ástfanginn af mér.
Mér geðjaðist einnig að honum,
enda var hann geðugur náungi
í þá daga, og í stuttu máli sagt,
lá giftum við okkur í september-
mánuði haustið eftir og settum á
stofn verzlunina í Rue des Mar-
tyrs. I nokkur ár áttum við við
ýmsa örðugleika ^ð stríða, herra
minn. Verzlunin gekk illa og við
höfðum ekki efni á að veita okk-
ur margar skemmtiferðir út í
sveitina, svo að við urðum þeim
afvön. Maður hefir öðru að sinna,
og þeir, sem hafa svona starfá
með hönduin, hugsa meira um
peningakassann en skemmtanir.
Og eins og oft er um rólynt fólk,
sem gefur ástinni lítinn gaum, þá
^ltumst við smám saman, án þess
að verða þess vör.
En menn harma ekki tjónið
fyrr en þeir sjá, hvað þeir hafa
misst.
Loks fór verzlunin að ganga
betur og við urðum rólegri um
framtíðina.
Jæja, þér skiljið, herra minn,
'S veit ekki vel, hvernig mér var
innan brjósts — nei, ég veit það
eiginlega ekki, en ég varð draum-
lynd eins og skólatelpa. Þegar ég
sá litlu vagnana, sem ekið var um
göturnar fullum af blómum, þá
komst ég svo við, að mér lá við
gráti. Ylmur fjólanna heillaði
mig, þar se.m ég sat í stólnum á
bak við peningakassann, og
hjarta mitt barðist ákaft.
Þá stóð ég oft á fætur, gekk út
að dyrunum og horfði á bláan
himininn milli húsþakanna.
Þegar ég horfði á himininn
svona af götunni, þá var eins og
ég sæi fljót streyma yfir París —
stórt fljót, sem bugðaðist áfram.
Og svölurnar líða þar til og frá
eins og fiskar. Á mínum aldri er
það heimskulegt að hugsa svona.
En hvað á fólk að gera, þegar
það hefir þrælað alla sína æfi.
Stundum finnst mér að ég hefði
getað gert allt annað, og þá —
þá iðrast ég — já, ég iðrast! •—
Hugsið þér yður bara, að fyrir
tuttugu árum, þá hefði ég getað
orðið aðnjótandi kossa úti í skóg-
inum, alveg eins og aðrar konur.
Ég hugsaði um, hvað það væri
indælt, að hvíla undir laufi
trjánna og eiga elskhuga.
Ég hugsaði um það á hverjum
degi og hverri nóttu. Mig dreymdi
um tunglsskinið á veturna, unz ég
fylltist löngun til að drekkja mér.
í fyrstu dirfðist ég ekki að
tala um þetta við hr. Beurain. —
Ég þóttist vita, að hann myndi
skopast að mér og senda mig burt
til að selja baðmullarefni og nál-
ar. Og auk þess, ef satt skal segja,
þá var hr. Beaurain mjög fámáll,
en þegar ég sá mig í spegli, þá
varð mér það einnig ljóst, að eng-
inn maður gæti framar sótzt eft-
ir mér,