Dvöl - 01.01.1937, Síða 14

8
I) V Ö L
skapi giftudrjúgur, því að Flau-
bert var kröfuharður mjög. Ár-
ið 1880 kemur svo fyrsta bók
hans Des vers og smásagan La
boule de suif í ritsafninu Soirées
cfte Médan. Upp frá því skrifar
Maupassant fjölda smásagna, er
birtust í blöðum, eins og t. d.
Gil Blas og Echo de Paris. Varð
Maupassant nú brátt þekktur um
alla Evrópu. Síðar hafa sögur
hans verið þýddar á flest tungu-
'ál og alls staðar átt miklum
vinsældum að fagna, enda er
Maupassant með afbrigðum hag-
ur í smásagnagerð sinni, og hef-
ir getið sér það orð, að alls stað-
ar þykir nafnið Maupassant
trygging fyrir því, að saga sé
vel sögð og umfram allt vel
byggð.
Sumir hafa viljað finna Mau-
passant það til foráttu, að hann
væri klúr í sumum sögum sín-
um, og er það að nokkru leyti
rétt. Oft er þetta þó ekki annað
en ímyndanir, sem höf. þyrlar
upp í hugum lesenda sinna —
nokkrum sinnum fer hann þó
lengra. Og. víða kennir einnig
viðk'væmrar og göfugrar sálar —
og hann er göfugur í list sinni.
Hann getur sagt aðdáanlega 've1
frá lítilfjörlegustu atvikum og
gert þau ógleymanleg.
Um smásögur hans skal ekki
rætt frekar að þessu sinni. Það
nægir að nefna sögu eins og La
folle — slíka sögu skrifar eng-
inn nema snillingur. Auk smá-
sagna sinna hefir Maupassant
ritað tvær langar skáldsögur:
Fort' comme la mort og Notre
cæur. Það eru þó ekki þessar
sögur, sem varðveita nafn hans,
þótt í þeim komi fram nýtt við-
horf Maupassant til lífsins,
heldur smásögurnar.
Um líf Maupassant verður víst
ekki nær komizt en þar sem
sænski læknirinn Dr. Munthe
segir um hann í bók sinni San
Michele. Munthe, sem hafði haft
náin kynni af Maupassant, lýsir
honum þar sem miklum heims-
manni, og hlýtur maður því að
álykta, að hin flekkaða fortíð
höf. hafi alloft svifið fyrir hug-
skotssjónum hans, er hann reit,
sögur sínar, en hvað um það. —
Maupassant hefir getið sér þá
frægð, sem ekki verður frá hon-
um tekin, og enn á hann eftir
um ókomin ár að gleðja lesend-
urna með frásagnarsnilld sinni.
Henrik Thorlacius.
(Úr kvæði frá Frakklandi).
Svo djúpt finnst og vart ein dóttir
þess sokkin
til dáða að verði hún ei hafin —
pað birti oft ennin ofsnemma hrokkin,
og æskan um hvarminn með
silfurlokkinn.
Parisardýkisins dökkhærða fljóð,
sem drekkur í teygum Frakklands blóð,
hún ber í augum einhverja glóð,
sem undir felst, til að vakna,
sé fórn hennar krafin.
E. Ben.