Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 30

24
D V Ö I.
N
Surtshellir
Tröllaborgin brenndu reist úr grjóti,
byggð a£ reginkrafti náttúrunnar,
við hamför elds, með ægilegu róti
við öllu pví, er slríða vildi möti.
Luktust hrauni bálsar, vötn og runnar.
í hörðum fjötrum gufa bundin bíður,
bólgnar fljótið, ólgar, kraumar, sýður,
breytir stefnu, áfram liðast, líður,
leitar hafsins, práir faðmlög unnar.
Dimmi geimur, grafinn ertu í jörðu,
griðastaður fyrrum útlaganna;
peim léðir skjól í hríðarveðri hörðu
hetjum, löngum Frelsi sitt er vörðu ’
íyrir lofi og lögum byggðarmanna.
Einn er að koma eða pá að fara,
augu döpur gegnum myrkrið stara,
pað liggur pungt á öllu eins og mara,
inn pótt seilist hendur bjartra fanna.
Hraunið kölnar, gufa úr læðing Ieysist,
leitar útTum hverja rifu og sprungu,
með orgi og hvæsi upp í loftið geysist,
ölmast grjótið, brotnar, fellur, reisist.
Eimur byltir bjargi gríðarpungu.
Mjmdast hellar, margir saman falla;
munnar lokast urð og brunnum salla,
en nokkrir standast eldraun pessa alla,
undir leynasl mosagrárri bungu.
í lágum skúta, skák í geimnum víða,
í skinnstakk maður ornar sér við glæður
Reykjarbrælu undan augun svíða.
útlaginn má ílestar raunir líða. %
Töpuð æra, týndir vinir, bræður.
Um raka veggi logans glampar leika,
ljötir skuggar eins og draugar reika,
Ijós og myrkur birta vofu bleika,
blakurkenndur hugur sýnum ræður.
Þú sem gröfin geymir, ðimmur, kaldur,
gamli Surtur, marga leyndardóma.
Veit ei neinn, hve pú um óraaldur
ert að mörgum glæpum saklaus valdur.
Tunga pín ei drepin er úr dróma.
Hvelfing óslétt, nöguð tímans tönnum,
tárin fellir yfir grjóti í hrönnum.
Tign þín slcoðuð er af mörgum mönnum,
málin fjarskyld björgin endurhljóma.
Aðalsteinn Halldórsson
frá Litlu-Skógum.