Dvöl - 01.01.1937, Síða 39

Ð V Ö L
33
ófreistað, er orðið gæti til að draga
úr því.
Ættingjarnir töluðu um fyrir
henni án afláts: Gat hún ekki skil-
ið það, stelpukjáninn, að þetta var
óviðeigandi með öllu? Var henni
það ekki ljóst, að það myndi stór-
spilla fyrir því, að hún giftist
sæmilega, ef hún væri ósveigjan-
leg í þeim ásetningi sínum að ala
upp þennan ókunna króga? Og
hafði henni aldrei dottið í hug, að
þetta kynni að vekja umtal og að
hið góða mannorð hennar kynni
að líða við það óbætanlega hnekki ?
En Leonora lét sér ekki segjast.
Hún hafði tekið drenginn að sér
og ætlaði ekki að láta hann frá
sér aftur. Hann tilheyrði henni og
þar með var málið útrætt frá henn-
ar hálfu.
Enginn skildi í því, h'vaðan
hinni veikgeðja, góðlyndu stúlku
kom slíkt viljaþrek. Enda fór svo
að lokum, að ættingjarnir urðu
að láta undan síga og gera sér
að góðu það, sem orðið var. Þeir
vildu nefnilega alls ekki eiga
það á hættu, að þeim yrði út-
skúfað í Austurvík. Það var
venja fjölskyldunnar að dvelja
þar um jólaleytið og í sumar-
leyfinu. Og herrasetur á borð við
Austurvík, þar sem heilir hópar
máttu d^elja vikum saman og
heimta allt eins og heima hjá
sér, voru sannarlega ekki á
hverju strái nú á dögum.
1 orði kveðnu létu þeir því
sem ekkert vgeri. En undir niðri
sauð í þeim gremjan, og það var
segin saga, að ef tveir eða þrír
meðlimir Holckers-ættarinnar
hittust, þá var umtalsefnið hin.
blygðunarlausa hegðun Leonoru
og hin ótrúlega ósvífni hennar
gagnvart ættinni.
Kristín hallaðist algerlega á
sveif með ættingjunum. Þegar
hún nálgaðist fertugsaldurinn,
var geðslag hennar orðið með
þeim hætti, að hún var í stöðugri
leit eftir einhverjum, sem hún
gæti hellt yfir úr skálum reiði
sinnar. Og nú var hegðun Leo-
noru henni kærkomið tilefni. Hin
réttláta reiði við systurina reynd-
ist undraverður læknisdómur fyr-
ir Kristínu. Og um leið og dreng-
urinn var orðinn það þroskaður,
að hann skildi, hvað við hann
var sagt, fékk hann óspart að
kenna á því sama.
Það var aðeins hið miðaldra
vinnufólk í Austurvík, sem gekk
til liðs með drengnum og Leo-
noru. Hún hafði frá því fyrsta
átt óskipta ást og aðdáun vinnu-
fólksins og alveg sama máli
gegndi um drenginn. Hann var
indæll og elskulegur í augum
þeirra.
Charles Louis Holcker, en svo
hét Svisslendingurinn litli, ólst
upp við aðbúð, sem var allt ann-
að en friðsæl eða gleðirík. Aðra
stundina naut hann ástaratlota
Leonoru og aðdáunar og eftir-
lætis vinnufólksins, en hina
stundina hafði hann engan frið