Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 41

D V O L
35
til mestu skapraunar, að Kristín
var ekki lengur á þeirra bandi.
Þvert á móti. Umhyggjan fyrir
Leonoru, ásamt samvizkubitinu,
hafði breytt skoðunum hennar
þannig, að nú átti hún enga ósk
heitari en þá, að Charles kæmi
aftur heim. Og eftir því sem tím-
inn leið, gerði þessi ósk hennar
það að verkum, að henni fannst
sér þykja vænna um drenginn
en allt annað hér á jörðu. Og
hún fór hátíðlega pílagrímsför
til Stokkhólms í því skyni að láta
málafærslumánn ættarinnar
semja erfðaskrá, og arfleiddi
Charles Louis Holcker einnig að
sínum hluta eignanna. Hún sagði
ættingjunum frá þessu og heift-
in sauð í þeim, þó að þeir létu
ekki á því bera. En fljótlega gátu
beir talið kjark í sjálfa sig:
Þetta aðskotadýr og afstyrmi
hafði nú verið fjarverandi í túi
ár. — Það var fullkomlega ó-
hætt að gera ráð fyrir því, að
hann kæmi aldrei aftur.
— Heyrðu, góði. hvísluðu beir
hver að öðrum. Þessi voðalega
styriöld hefir mikið á samvizk-
unni. Allur sá ótölulegi fjöldi
skipa, sem farizt hefir með allri
áhöfn. Ef Charles væri á lífi,
hefði hann áreiðanlega látið eitt-
hvað frá sér heyra. En enginn
hefir frétt af honum öll þessi ár.
Hann er áreiðanlega dauður.
Og beir reiknuðu í flýti, hve
mikill hluti af eignum svstranna
k<emi í hlut hvers þeirra, Þeir
hugsuðu á þessa leið: Ég skal
hafa einhver ráð með að koma
því þannig fyrir, að eg fái silf-
urborðbúnaðinn. Eða: Húsgögn-
in úr stóra salnum skal ég ná í,
að mér heilum og lifandi, ég
hefi alltaf haft ágirnd á þeim.
Stundum sat Leonora tímun-
um saman við gluggann sinn í
Austurvík — gluggann, sem vissi
út að þjóðveginum — starði út
veginn — og beið. Hún var orð-
in þunnleit og .andlitið hálf-
gagnsætt og vonleysissvipur yfir
augum hennar. Annars var svip-
ur hennar undurfagur, á tvítugri
stúlku hefði hann verið kallaður
töfrandi. Nefið var stutt — nærri
því um of — og munnurinn lík-
lega heldur stór til þess að geta
talizt fullkomlega fagur, sam-
kvæmt fegurðarkröfum þeim, er
ríktu í ungdæmi hennar. Munn-
vikin sveigðust upp á við, það
var ekki laust við, að svipur
hennar til munnsins bæri vott
um nautnaþrá. En hið mjúka.
Ijósa hár hennar var jafn fag-
urt, hvaða tímabil, sem miðað
var við, því að það lifði sínu eig-
in lífi, hafið yfir stundartízku
og misjafnar fegurðarkröfur.
Þannig Isat hún við gluggann
og horfði út á veginn og beið
eftir honum. sem hún vonaði að
kæmi. Ef til vill er ekki rétt að
segja, að hún hafi vonað, —
hún aðeins beið, og að lokum
varð eftirvænting hennar svo
sterk, að það var eins og sál