Dvöl - 01.01.1937, Síða 44

38
D V Ö L
mér finnst ég hafa séð það í
speglinum . . . á sjálfum mér!
Honum fundust þessi orð sín
svo heimskuleg, að hann roðn-
aði, þótt það, sem betur fór, sæ-
ist ekki í tunglsbirtunni. Og svo
svaraði hún, glöð og hlæjandi:
— Hverjum ættirðu svo semað
líkjast, ef ekki mér? Þú, sem ert
sonur minn — hugkvæmdist þér
það ekki?
Það datt alveg yfir hann. Það
var þó ekki þessi vitneskja, sem
kom honum svo á óvart, heldur
hitt, að hann skyldi aldrei hafa
áttað sig á þessu sjálfur. En um
leið fannst honum þó, sem hann
hefði alltaf vitað þetta, en aðeins
hefði vitundin um það verið svo
djúpt grafin í hugskoti hans, að
hún hefði aldrei náð upp á yfir-
borðið.
Og alveg eins og hún hefði
lesið hugsanir hans, kinkaði hún
kolli og sagði:
— Já, bú hefir vitað þetta,
þótt þér hafi aldrei hugkvæmzt
það, eða er ekki svo?
Hann játaði því.
— En nú, sagði hún, er bezt
að þú farir inn og heilsir Kristínu
frænku þinni. Þú skalt fara einn,
drengur minn, og þú skalt vera
vingjarnlegur við hana. Hún hef-
ir breytzt mikið og henni þykii'
innilega vænt um þig nú. Ég
veit þetta með vissu, svo að þér
er óhætt að treysta orðum mín-
um.
— Getur þú ekki komið með
mér? spurði Charles, og hann
bætti við hikandi: Mamma.
Svo varð hann ákafur:
— Komdu með mér! Það verð-
ur mér svo miklu auðveldara, ef
þú ert með! Hvers vegna þarf
ég að fara einn inn til hennar?
Með hinni sömu mildu rödd,
er hafði hamlað honum frá að
faðma hana að sér, sagði hún:
— Þú gerir það vegna þess að
ég bið þig um það.
Hann hlýddi. Hann hafði bú-
izt við því að dyrnar mundu vera
opnar og Ijós í anddyrinu og
einhver af þjónunum til að taka
á móti sér. En dyrnar voru læst-
ar, og það var fyrst, er hann
hafði barið og hringt langa
stund, að hann heyrði fótatak
fyrir innan og dyrnar voru opn-
aðar.
Kristín frænka kom ofan úr
svefnherbergi sínu, klædd í yfir-
höfn og með pappírsvöndla í
hvítu hárinu. Hún grét af gleði
og fögnuði.
— Guð blessi þig, drengur
minn, og vertu velkominn heim,
sagði hún. Og hún spurði hann
spjörunum úr um fjöldamargt,
sem hann varð að svara, áður en
hann kom sér að því að vekja
máls á því, hvers vegna hann
hefði komið einn inn.
— Leonora vildi, að ég færi
einn inn á undan sér, sagði hann.
— Leonora?
í hinni daufu birtu í anddyr-
inu virtist andlit gömlu konunn-