Dvöl - 01.01.1937, Síða 47

D V Ö I.
og hið sama. Og með því að éta
líkami þessara manna, tileink-
uðu menn sér dularmátt guð-
dómsins. Ekki er kunnugt um,
áð Azteker-flokkurinn hafi iðk-
að mannakjötsát á annan hátt.
Af sömu eða mjög líkum á-
stæðum var það mannakjötsát,
er tíðkaðist á Fidji'eyjunum.
Þá er mannakjötsát, sem staf-
ar af því, að mannakjöt kvað
vera ljúffeng fæða. — Það er
mannakjötsátið í allri sinni nekt
— án allra málsbóta. Ekki er
með öllu óhugsanlegt, að eitt-
hvað af þessari tegund manna-
kjötsáts sé þannig til komið, að
við þátttöku í hinu trúarbragða-
lega mannakjötsáti, hafi fólki
farið að þykja mannakjöt gott
og síðan tekið að afla sér þess
til fæðu.
Enn má tilgreina mannakjöts-
át nánar, t. d.:
1) Gamlir og lasburða með-
limir ættarinnar eru étnir, vegna
þess, að menn vilja ekki sjá fyr-
ir þeim lengur. Og með því að
éta þá er talið, að þeir komi
fram í ættinni aftur.
2) Elskaður eða virtur látinn
maður er étinn. Yerknaðm’inr
líkist hér frekast virðulegri og
viðhafnarmikilli jarðarför. Hiá
ýmsum afríkönskum þjóðflokk-
um 'voru höfðingjarnir ávallt
heiðraðir á þennan hátt.
3) Hinn dauði er étinn til þess
að koma í veg fyrir ofsóknir af
hálfu anda hans. Þetta er aðal-
41
lega gert við dauða óvini. Menn
telja hyggilegt að éta a. m. k.
einhvern hluta af líkama manns,
sem þeir hafa myrt. Því ganga
má út frá því sem vísu, að andi
liins myrta manns sé morðingj-
anum óýinveittur og ber því
nauðsyn til að gera hann óskað-
legan. Menn tileinkuðu sér með
þessu líkama og sál hins myrta
og gerðu hann að hluta af sjálf-
um sér.
4) Nokkrir þjóðflokkar í
Afríku átu óvini sína, þegar þeir
vildu hæða þá. Loks hefir þess
orðið vart, að líkami skuldu-
nauts féll í hendur lánardrott-
ins, sem ekki hafði fengið fjár-
muni sína endurgreidda.
í þessum fjórum fyrrnefndu
dæmum, var aðeins lítili hluti
hins látna étinn, eins og til að
tákna athöfnina. Hjá nokkrum
þióðflokkum voru helgisiðirnir
jafnvel það breyttir, að menn
snertu aðeins líkami hinna dauðu
með brauði, sem síðan var étið.
fiatta-þjóðflokkurinn á Su-
matra hefir nokkra sérstöðu með-
al mannætanna. Hann er kom-
inn á tiltölulega hátt menningar-
stig, hefir t. d. sitt eigið ritmál
og bókmenntir, en iðkar, eða a.
m. k. iðkaði til mjög skamms
tima mannakjötsát. Hjá honum
er refsað fyrir vissar tegundir
glæpa með því, að líkami glæpa-
mannsins er étinn.
Yanþekking hvítra manna á
sálarlífi og siðum hinna frpm-