Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 48

42
I) V Ö L
stæðu þjóða, er enn svo mikil, að
alls ekki er fullupplýst um alla
þá helgisiði, sem eru í sambandi
við mannakjötsátið, eða unnt sé
að skera úr því æfinlega, hvort
um er að ræða álirifamiklar at-
hafnir eða aðeins mannakjötsá;
vegna mannakjötsins.
Það, sem nú hefir verið sagt
um mannakjötsát, á aðallega við
um mannætur í Mið- og Vestur-
/fríku. En annað aðalheimkynni
marinætanna eru eyjarnar, sem
við einu nafni nefnum Suður-
hafseyjar, þ. e. a. s. allar stærri
og minni eyjar í Kyrrahafinu og
austurhluta Indlandshafs, milli
Austur-Indlands og Ástralíu.
— Allir frumbyggjar þess-
ara eyja voru að meira eða
minni leyti mannætur. Suður-
hafsbúar átu óvini sína og iðk-
uðu mannakjötsát af ýmsum
trúarlegum ástæðum. Malajar
átu mannakjöt vegna þess, hve
ijúffengt það var.
Margir hinna frumstæðu þjóð-
flokka eru nú að falla úr sög-
unni, ekki hvað sízt þeir, sem
fúsastir voru til að tileinka sér
og taka upp siði og háttu Ev-
rópumanna. Hinin íhaldssamari,
þeir, sem enn lifa í sínu nána
samlífi við náttúruna og hafna
siðmenningunni í lengstu lög, eru
lífseigastir. En mannakjötsátið
er að hverfa, þetta viðbjóðslega
mannakjötsát, sem á óskipta fyr-
irlitningu okkar og andúð. En
þrátt fyrir alla andúðina, finnst
Til Þuru í Garði
Pykknar í lotti, þyngir sjó,
þýtur í ösp og turu. —
En eyru mín tá aldrei nóg
at orðinu trá Puru.
G. St.
Eftirfarandi bréf barst Dvöl norðan úr
Skagafirði nýiega og er það áframhald
á pví, sem á undan er komið, milli
Skagíirðinga og Þuru í Garði, eins og
lesendur Dvalar s. 1. ár kannast við:
Til Þuru.
Það er von að pú sért leið
og pig sé tarið að langa.
hafirðu lengi setið seið
sveininn villta að tanga.
Bylurinn pyrtti’ að bera pér
bóndans heita vanga.
— Fimmta tuginn yfir er
erfið jómfrú-ganga.
Svo mun Mtur sólin hlý
sveipa hlíð og dranga;
bæði svört og blá á ný
ber á greinum hanga.
Skagfirðingur.
okkur það nærri því hlægilegt,
þegar við fréttum um trúboðann
eða landkönnuðinn, sem endaði
æfi sína í maga mannætanna. —
Það er fyrst, þegar þetta athæfi
snertir okkur eitthvað sérstak-
lega óþægilega, að andstyggðin
má sín meira en það broslega-
(Heimildir að mestu eftir Otto Liitken).
Valdimar Jóhannsson,