Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 62

56
I) V O L
lagt allt. Það var undarlegt, að
hann skyldi ekki sjá hana, að
henni skyldi ekki einu sinni
bregða fyrir! Og ástarkvæðið,
sem hann sökkti sér niður í að
yrkja undir eplatrjánum daginn
áður, fannst honum nú svo lé-
legt, að hann reif það í tætlur
og fleygði því. Hvað hafði hann
vitað um ást áður en hún greip
um hönd hans og kyssti hana?
Og nú — hvað vissi hann ekki
um ástina nú? En að skrifa um
hana, það fannst honum hrein-
asti barnaskapur. Hann fór upp
í svefnherbergið sitt til þess að
sækja bók og hann fékk ákafan
hjartslátt, þegar hann sá, að
hún var þar að búa um rúmið.
Hann stóð kyrr í dyrunum og
horfði á hana; og allt í einu
beygði hún sig niður í einhverj-
um trylltum fögnuði og kyssti
koddann, þar sem lautin var
eftir höfuð hans. Hvernig
í ósköpunum gat hann
látið hana vita, að hann hefði
séð þenna yndislega ástúðar-
vott? Og þó væri enn verra, ef
hún heyrði hann læðast í burtu.
Hún tók upp koddann og hélt
honum milli handa sér, eins og
hún fengi sig ekki til þess að
hrista hann og afmá farið eftir
vangann; svo lét hún koddann
niður aftur og sneri sér við.
,,Megan!“
Hún greip höndunum snöggt
fyrir andlitið, en augu hennar
virtust stara inn í sál hans. Hann
hafði aldrei séð fyrr, hvað þessi
aaggbjörtu augu voru djúp og
tær, full af viðkvæmni og trún-
aðartrausti. Hann stamaði:
„Það var fallegt af yður að
vaka eftir mér í gærkvöldi".
Hún þagði enn:, og hann hélt
áfram óstyrkum rómi:
„Ég var á gangi fram og aft-
ur um heiðina; það var svo
gaman að vera úti í nótt. Ég —
ég kom bara til þess að sækja
bók“.
En svo þyrmdi allt í einu yfir
hann, þegar hann hugsaði um
kossinn, sem hún þrýsti á kodd-
ann hans, og hann gekk til henn-
ar. Hann snerti augu hennar
með vörum sínum og undarleg
æsing greip huga hans: „Nú hefi
ég gert það! I gær kom það allt
svo óvænt — og skyndilega; en
nú — nú hefi ég gert það!“ —
Stúlkan lét enni sitt hvíla við
varir hans, en nú færðust þær
niður á við, unz þær mættu vör-
um hennar. Þessi koss, sem í
raun og veru var fyrsti ástar-
kossinn — ókunnur, dásamleg-
ur, ennþá varla nema sakleysið
sjálft — í hvorri sálinni kom
hann af stað meira róti?
„Komdu að stóra eplatrénu í
kvöld, þegar fólkið er farið að
sofa. Megan — lofaðu því!“
Hún hvíslaði á móti: „Ég lofa
því!“
En svo greip hann ótti við
föla andlitið hennar, ótti við
allt, og hann sleppti henni og