Dvöl - 01.01.1937, Blaðsíða 66

60
DVÖL
um og milli tíu og tuttugu villt
eplatré voru í fullum blóma.
Hann fleygði sér niður í grasið.
Viðbrigðin, að koma frá sól-
eyjadýrðinni heima á túninu,
inn í þessa bláu fegurð, undir
gráum klettahólnum, gerðu
hann eitthvað svo undarlegan
í skapi; allt var breytt, nema
lækjaniðurinn og söngur gauks-
ins, sem einnig heyrðist hér.
Hann lá þarna lengi og fylgd-
ist með gangi sólarinnar, þang-
að til eplatrén tóku að varpa
skugga á bláklukkurnar. Einu
félagarnir hans voru nokkrar
villtar býflugur. Hann féll í hálf-
gert draumamók og fór að
hugsa um kossinn um morgun-
inn, og um stefnumótið undir
eplatrénu. Á slíkum stað sem
þessum hlutu skógarálfar að
búa; lækjadísir, hvítar eins og
blómin á ‘villtu eplatrjánum,
hurfu inn í þessi tré, en skógar-
álfar, brúnir eins og skrælnaðir
burknar, lágu í leyni fyrir þeim.
Þegar hann vaknaði upp af þess-
um hugsunum sínum, voru
gaukarnir enn að gala, hann
heyrði nið rennandi vatns; en
sólin var horfin bak við hólinn.
Það var svalt í brekkunni, og
nokkrar kanínur höfðu komið
út úr holum sínum. ,,í kvöld!"
hugsaði hann. Alveg eins og
blómin skutu kollunum upp úr
moldinni og opnuðu krónur ,sín-
ar, þegar einhver hulin hönd
snerti þá með mjúkum, sístarf-
andi fingrum sínum, þannig var
nú snert við hjarta hans, svo
að það opnaðist og breiddi úr
sér móti geislunum. Hann stóð
á fætur og braut grein af einu
eplatrénu. — Brumhnapparnir
minntu hann á Megan — rós-
rauðir, ungir og ósnortnir; og
svo blómin, sem voru að opnast,
hvít og smágerð. Hann stakk
greininni í frakkahornið. Og
ólgan, sem 'vorið olli í huga
hans, fékk útrás í andvarpi,
þrungnu af sigurgleði. En kan-
ínurnar urðu hræddar og hlupu
burt.
IV.
Klukkan var langt gengin
ellefu um kvöldið, þegar As-
hurst stakk á sig vasaútgáfunni
af Ódysseifskviðu, sem hann var
búinn að fletta í hálftíma, án
þess að lesa nokkurt orð. Hann
læddist út í aldingarðinn. Tungl-
ið var nýkomið upp fyrir hæð-
ina og gægðist eins og gull-
bjartur, voldugur verndarandi
milli lauflítilla greinanna á eski-
tré einu. Ennþá var myrkur und-
ir eplatrjánum, og hann fann
stórgert grasið undir fótum sér,
þegar hann staðnæmdist til að
átta sig á stefnunni. Einhver
svört þústa hreyfðist rétt fyrir
aftan hann. Hann heyrði hátt
rýt, og þrír stórir grísir lögðust
aftur þétt hver upp að öðrum
undir garðinn. Hann hlustaði.
Það var blæjalogn, en hvíslandi