Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 67

D V Ö L
61
og skríkjandi skvampið í lækn-
um lét nú hálfu hærra í eyrum
en á daginn. Einhver fugl, hann
vissi ekki hver, gargaði „Pip-
pip“, ,,Pip-pip“, einstaklega til-
breytingarlaust; hann heyrði
ugluvæl og krunk í nátthrafni
langt í burtu. Ashurst gekk eitt
eða tvö skref áfram. svo nam
hann aftur staðar;honum fannst
óljóst eitthvað hvítt og lifandi
vera allt í kringum höfuðið á
sér. Tunglsljósið, sem flóði yfir
trén, dökk og hreyfingarlaus,
vakti til lífsins með töfrum sín-
um óteljandi mislit blóm og
mjúka brumhnappa. Honum
varð svo einkennilega innan-
brjósts og honum fannst, að í
raun og veru væri hann ekki
einn, heldur hefði ógrynni af
hvítum fiðrildum eða smávofum
svifið þarna til hans, tekið sér
bólfestu milli hins dökka him-
ins og jarðarinnar, sem var enn
þá dekkri og væru nú ýmist að
þenja út vængina eða dragá þá
saman beint fyrir framan augun
á honum. í heillandi fegurð
þessa kyrrláta augnabliks, var
hann nærri búinn að gleyma,
til hvers hann hafði komið út í
garðinn. Hinn síkviki töfraljómi,
sem hvílt hafði yfir jörðinni all-
an daginn, hvarf ekki, þegar tók
að kvelda; hann var aðeins bú-
inn að taka á sig þessa nýju
mynd. Ashurst hélt hægt og
hægt áfram gegnum þéttan
runna, sem var þakinn af þessu
hvita, lifandi dufti, og kom svo
að stóra eplatrénu. Þótt ekki
væri bjai't, sást greinilega, hve
það var miklu stærra en epla-
tré almennt gerast. — Þarna
sveigðist það út í áttina til slétt-
unnar og lækjarins. Undir hin-
um gildu greinum eplatrésins
stanzaði hann aftur til þess að
hlusta. Hann heyrði nákvæm-
lega sömu hljóðin og áður og
lýtið í dauðsyfjuðnm grísunum
uppi við garðinn. Hann lagði
höndina á þurran, hálfvolgan
otofninn, og þegar hann snerti
óslétta, mosavaxna börkinn,
barst trjáilmurinn að vitum
hans. Skyldi hún koma? Og í
þessu tunglslýsta töfraumhverfi
fór hann að efast um allt. Hér
var allt svo langt frá því að vera
jarðneskt og hæfði ekki jarð-
neskum elskendum, heldur að-
eins guðum og gyðjum, skógar-
álfum og lækjadísum — það
hæfði ekki honum og þessari
litlu sveitastúlku. Ætli það yrði
ekki næstum því fróun fyrir
hann, að hún kæmi ekki? En
alltaf var hann að hlusta. Og
enn var þessi ókunni fugl að
garga „Pip-pip“, „Pip-pip“, og
litli silungalækurinn þvaðraði,
meðan tunglið varpaði á hann
ljóma gegnum opin á trjáþak-
inu hans. Blómin fyrir framan
augun á Ashui*st virtust lifna æ
betur og betur við með hverju
augnabliki, sem leið, og þessi
dularfulla, hvíta fegurð þeirra