Dvöl - 01.01.1937, Side 68

62
d v ö L
virtist auka k óþreyju hans.
Hann sleit af dálítinn skúf oghélt
honum milli fingra sér — þrjú
blóm. Það er synd að slíta blóm
af aldintré — ung, saklaus, ynd-
isleg blóm — og kasta þeim
burt! Allt í einu heyrði hann, að
hliðinu var lokað, og grísirnir
fóru að ókyrrast aftur og rýta.
Hann hallaði bakinu upp að
trénu, þrýsti höndunum að mosa
vöxnum stofninum og hélt niðri
í sér andanum. Hún hefði vel
getað verið andi að læðast milli
trjánna; svo hljóðlega kom hún!
Nú sá hann hana rétt hjá sér
— líkama hennar bar í lítið
skuggalegt tré, hvíta andlitið
hennar í blóm þess. Hún var svo
undur-hæglát og starði í áttina
til hans. Hann hvíslaði: „Meg-
an!“ og rétti út hendurnar. Hún
hljóp áfram, beint í fangið á
honum. Þegar Ashurst fann
hjarta hennar berjast þétt uppi
við brjóst sitt, kunni hann til
hlítar skil á ábyrgðar- og á-
stríðutilfinningunum. Hún var
vaxin upp í öðrum jarðvegi en
hann, hún var blátt áfram, ung
og varnarlaus, hún unni honum
svo heitt og treysti honum svo
takmarkalaust; hlaut hann ekki
vegna alls þess að vernda hana,
þarna í myrkrinu! En hún var
barn náttúrunnar og fegurðar-
innar og hún var í ætt við vor-
nóttina, engu síður en þessi lif-
andi blóm; hví skyldi hann ekki
þiggja allt, sem hún vildi gefa
honum — hví ekki að gera vor-
ið í hjörtum þeirra beggja að
veruleika? Meðan þessi tvö öfl
háðu baráttu í sál hans, faðmaði
hann hana að sér og kyssti hár
hennar. Hve lengi þau stóðu
þarna þegjandi, vissi hann ekki.
Lækurinn hélt áfram að þvaðra,
uglurnar vældu, tunglið færðist
hærra upp á loftið og var nú
orðið ljósara á litinn; blómin
allt í kringum þau og fyrir ofan
þau skörtuðu í lifandi fegurð
sinni. Þau leituðu hvort að ann-
ars vörum, en mæltu ekki orð.
Á því augnabliki, er þau færu
að tala, myndi allt breytast!
Vorið talar ekki, það aðeins
hvíslar og skrjáfar í laufinu.
Vorið, síleitandi og dásamlegt,
felur í sér miklu meira en nokk-
ur orð í lækjaniðnum eða þegar
það breiðir úr blöðunum og opn-
ar blómknappana. Og stundum
kemur vorið lifandi, eins og ein-
hver dularfull vera og tekur
elskéndurna í faðm sinn og legg-
ur töfrafingur á varir þeirra,
svo að þeir gleyma öllu nema
þessu eina — kossinum. Meðan
hjarta hennar barðist við brjóst
hans og hann fann varir hennar
titra á munni sér, hafði fögn-
uðurinn yfirhöndina í sál hans
— örlögin höfðu varpað henni
í faðm hans — ástin skyldi ekki
svívirt! En þegar munnarnir
skildust til þess að anda, hófst
baráttan undir eins að nýju. En
nú var ástríðan miklu sterkari.