Dvöl - 01.01.1937, Qupperneq 69

D V O L
63
Hann varp öndinni:
„Ó, Megan. Af hverju
komstu?“
Hún leit upp, særð og undr-
andi.
„Þér báðuð mig að koma,
herra minn“.
„Kallaðu mig ekki „herra“,
yndið mitt“.
„Hvað átti ég að kalla yður?“
„Frank“.
„Æ, ég gat það ekki“.
„En þér þykir vænt um mig,
er það ekki?“
„Jú, ég gat ekki gert að því.
Mig langar til að vera hjá þér.
Það er mér nóg“.
„Nóg!“
Hún hvíslaði svo lágt að hann
heyrði það varla:
„Ég dey, ef ég fæ ekki að
vera hjá þér“.
Ashurst dró andann djúpt.
„Komdu þá og vertu hjá
mér“.
Ó i“
Gagntekinn af lotningunni og
fögnuðinum, sem fólst í þessu
„Ó“, hélt hann áfram og hvísl-
aði:
„Við förum saman til London.
Ég ætla að sýna þér heiminn.
Og ég ætla að annast þig. Því
lofa ég, Megan. Ég ætla aldrei
að vera vondur við þig“.
„Ef ég má vera hjá þér —
það er mér nóg“.
Hann strauk hár hennar og
hvíslaði:
„Á morgun fer ég til Torquay
til þess að sækja peninga og
kaupa föt handa þér, og svo
förum við burt. Og þegar við
komum til London, þá giftum
við okkur kannske bráðum, ef
þér þykir nógu vænt um mig“.
Hann fann hreyfinguna á hári
hennar, þegar hún hristi höf-
uðið.
„Æ, nei, það get ég ekki. Mig
langar bara að vera hjá þér“.
Ashurst var sem í leiðslu;
hann hélt áfram í lágum rómi:
„Það er ég, sem er ekki nógu
góður handa þér. Ó, Megan,
hvenær fór þér að þykja vænt
um mig?“
„Þegar ég sá þig á veginum
og þú leizt á mig. Fyrsta kvöld-
ið elskaði ég þig, en ég hélt
aldrei, að þú myndir vilja mig“.
Allt í einu hneig hún niður á
hnén og reyndi að kyssa fætur
hans.
Hrollur fór um Ashurst, hann
lyfti henni upp og hélt henni
fast að sér. Hann kom ekki upp
nokkru orði.
Hún hvíslaði: „Af hverju
mátti ég það ekki?“
„Það er ég, sem ætla að kyssa
þína fætur“.
Honum vöknaði um augu,
þegar hann sá bros hennar.
Tunglið skein á bjarta andlitið
hennar, og við honum blöstu
bleikrauðar, opnar varir. Það
var sem um hana léki hin sama
lífi þrungna, yfirnáttúrlega feg-
urð og blómin á eplatrénu.
N.