Dvöl - 01.07.1941, Blaðsíða 3

Ovöl
cJúlí-sef>t. . 1941 . 9. árgangur . 5. heftl
r
rtlaginu
Eftir Ilonoré de Ital/.nc
Það er ótrúlegt, hve París geym-
ir mörg æfintýri og marga sorgar-
leiki bak við múra sína. Óteljandi
leifturmyndir af fegurð og farsæld,
myrkri og þjáningum. Ekkert hug-
myndaflug getur nálgast sjálfan
raunveruleikann að myndauðgi.
Enginn mannsandi getur rakið þá
miklu flækju atburða og atvika.
Líf fólksins í stórri borg fléttast
saman á svo óendanlega marga
vegu og hvert fótmál, sem við stíg-
um, er þrungið forlögum. Allt á
sína sögu: Svipur í andliti, tötrar
á herðum, nokkur töluð orð. Óaf-
máanlegt smýgur það inn í hugskot
mitt og sál. Ég finn, að ég er hluti
af þessu fólki, lífi þess, gleði þess
og hörmum.
Konan, sem tók til í herberginu
mínu, bað mig einu sinni, að gera
sér þann heiður, að koma í brúð-
kaup systur sinnar. Ég greiddi þess-
ari konu fjóra franka á mánuði
fyrir að koma á hverjum morgni
og búa um rúmið mitt, þvo gólfið,
bursta skóna og taka til morgun-
verðinn. Kaupgjaldið gefur nokkra
hugmynd um, hvers konar fólk
þetta var. Maður hennar var smið-
ur og fékk mjög lág laun. Þau áttu
þrjú börn, og það gerði ekki betur
en að þau gætu lifaö heiðarlegu
lífi. En betri og velviljaðri mann-
eskjum hefi ég aldrei kynnzt. í
mörg ár, og eftir að ég var farinn
úr borgarhverfinu, brást það ekki,
að frú Vaillant kom á afmælis-
daginn minn og færði mér dálít-
inn blómvönd og nokkrar appelsín-
ur — hún, sem aldrei átti þó eyri
afgangs. Fátæktin hafði tengt
okkur saman. Ég gat, því miður,
aldrei gefið henni meira en tíu
franka, og ég þurfti meira að segja
að fá þá lánaða. Þetta skýrir
kannske hvers vegna ég lofaði að
koma í brúðkaupið. Mig langaði til
þess að gleyma sjálfum mér í gleð-
skap þessa fátæka fólks.
Veizlan fór fram á lofti einu yfir
vínkrá í Rue de Charenton. Veggir
salarins voru svartir upp til miðs
af elli og óhreinindum. Nokkrir